All good things come to an end:(

Ondertussen zijn we al weer een tijdje thuis. Het laatste reisverslag wilde ik eigenlijk in het vliegtuig schrijven, maar dat is er uiteraard niet van gekomen. Het was een klein, lelijk (nou nou dat viel wel mee) vliegtuig van Delta Airlines. Wij dachten KLM, Air France, Delta; allemaal één pot nat. Maar dat viel toch echt een beetje tegen. Niks geen entertainmentsetje voor jezelf, maar gewoon ouderwets schermen in het gangpad. Eén te dichtbij en natuurlijk één te ver weg… Jakkie kijkt 3 films per jaar en 2 had ze er al gezien. Maar goed als de stewardessen maar vriendelijk zijn. Nou dat waren ze niet, wat een lelijke, saggerijnige, ouwe, pantysokjes phoe! Ook van die kleffe, nepleren stoelen en deze keer ook geen comfortclass kunnen boeken, dus lekker krap. Minstens de helft van de vlucht turbulentie gehad, Jakkie miste het bijna als het er efkes niet was. Nou we hebben het weer overleefd, maar volgende keer (jaaah die komt er zeker wel!) gewoon weer KLM!

Wat ik me nog kan herinneren van de laatste dag Seattle dat het bij het ontwaken een grauwe dag was. Het uitzicht vanaf onze kamer is super tussen de hoge gebouwen. Als de Steve de ochtendkoffie is gaan halen bij de Starbucks en we die op het gemakje opgedronken hebben, willen we eigenlijk vertrekken. Maar het nuttig besteden van de laatste dag moet toch even wachten, want we krijgen een flinke plensbui met onweer.

Dus eerst maar de koffers ingepakt. Het is weer een beetje passen en meten en ze doen toch wel weer heel heavy aan. Hopen dat het meevalt op de luchthaven, vingertjes gekruist. Helaas moeten er deze keer toch een aantal schoenendozen sneuvelen, want anders krijgt Jakkie het echt niet mee in de handbagage. Steve heeft als handbagage een zware rugzak en … zijn wandelstok. O jeah wat zullen we lekker voor lul lopen op de luchthaven haha.

Een uurtje later is het toch weer stralend weer. We nemen afscheid van onze kamer en droppen de heavy load bij de bell boy. De bell boy is grappig, want hij maakt een heel toneelstuk van het niet optillen van de rugzak omdat er op het bagagelabel ‘do not touch’ staat. Hij spreekt steenkolen Engels dus het duurt ff voordat wij het doorhebben. Gelijk wel taxi van het hotel geregeld, de Limo komt ons om half drie oppikken en dan zijn we volgens de bell boy keurig netjes om 3 uur op Seatac.

We gaan ontbijt scoren bij Pike Market. Het worden kleine donuts van een kneuterig uitziend donutstalletje waar ze live gebakken worden door 2 vieze vrouwtjes rechtstreeks weggelopen uit een ranzige hillybilly-film. Maar niet flauw doen, de donuts zijn lekker. Ook de experimentele met spekjes en maple-sirup glaze.

Daarna nog een bakje poke en laten we dan ook de ceviche (witvis op Mexicaanse wijze) maar proberen. Jakkie vindt het allebei lekker, Steve vindt de ceviche niet zo. Daarna nog een rondje Pike Market gedaan en een paar blokjes door de stad gebanjerd. Ja die laatste dag weer hè! Daar kan je gewoon niet zo veel meer mee, want het is gewoon over. De vakantie is gewoon voorbij:(.

Ons door de Limo op de luchthaven af laten zetten. Toch niet zo’n spannende auto als de naam deed geloven. Gelijk maar boarding passes aanmaken in de zuilen. Daarna de bagage afgeven. O jee de koffer van Steve is 5 pound te zwaar oeps. Dat kost 100 dollar. Die van jakkie heeft 1 pound over, geen idee hoe dit kan, want die is toch echt aardig meer volgepropt dan die van Steve. Maar okay. We krijgen van de niet heel vriendelijke, iets te dikke, bruingekleurde medewerker de kans om het te proberen. Gelukkig staan we naast een weegschaal. Huh wegen die boekjes echt 3 pond? Nou een beetje spullen van de ene naar de andere koffer en een kilo in een plastic tasje en waarachtig allebei goed. Jes 100 dollar uitgespaard. Gelukkig wegen ze de handbagage dan weer niet, want de rugzak van Steve weegt alleen al 11 kilo!

Bij de body check willen ze weten of Steve’s walking stick voor walking or for hiking is. Ja jammer Steve hij moet over de band, niet met jou mee door het poortje:). Na de douane begint het grote wachten weer. Kunnen ze nou niet eens leuke winkels op een luchthaven openen! Hier is het ook 3 keer niks. Gelukkig hebben ze wel een Anthonys Diner toevallig. Iets minder ‘direct uit de zee’- gevoel, maar voor Steve weer een fish and chips en voor Jakkie een zalmburger. Daarna nog een frappucino om het af te leren.

Aan de vlucht zal ik verder geen woorden vuil maken. Rond een uur of één ‘s middags (14 september) landden we op Schiphol. Na de koffers opgepikt te hebben, konden we zonder verdere moeilijkheden de luchthaven verlaten. Vrijdag de 13e is ons niet fataal geworden gelukkig.

We kijken terug op een geweldige reis, hier en daar iets te ambitieus. Toch weer te veel kilometers gemaakt, zo’n 7500! Maar ja als je er toch bent, wil je zoveel mogelijk zien. Het is verleidelijk dat Amerika, het luist ons er telkens weer in:). We hebben ontzettend veel gezien en gedaan deze trip; 12 staten doorkruist, meer nationale parken dan in ’10, van sneeuw naar 53 graden, van 3 km hoge bergtoppen tot 100 ft onder NAP, van rodeo kijken tot zelf paardrijden, geld verliezen en geld winnen, van orka’s tot beren, van regenwoud tot woestijn, van hoogtevrees tot zeeziekte, van Walmart tot Safeway, van watervallen tot grotten, van San Francisco tot Seattle. Een reis om nooit te vergeten!

En als je denkt dat we Amerika nu wel gezien hebben. Echt niet! We zijn alleen maar nieuwsgieriger geworden...

-To be continued-