Oranje
Blijf op de hoogte en volg Steve & Jacky
24 Oktober 2014 | Verenigde Staten, Moapa Valley
Ja, ja. Ze kunnen het wel…
Nadat we rond half 3 in ‘The Valley of Fire’ aankwamen en bij de ingang de fee wilden betalen en aangaven dat we ook wilden kamperen op 1 van 2 campgrounds van dit prachtige State Park met de oranje rotsen, gaf de mevrouw aan dat we eerst maar even ernaartoe moesten rijden. Ze wist namelijk niet of er nog plaatsen vrij waren. Het zal toch niet waar zijn hè.
Dan hadden we vanochtend niet pas om 9 uur moeten vertrekken, geen paardenspullenwinkel moeten bezoeken, niet uitgebreid voor de laatste keer boodschappen moeten doen, niet apart moeten stoppen om te tanken en niet ook nog eens ergens anders onze tijd verdoen om wat brandhout te scoren. Want ja, als je straks geen plek hebt in dit park, zou de planning aardig in de soep lopen.
Wij zenuwachtig over de eerste campground. Ondanks het bordje Campground Full… Ja we hebben er ons van verzekerd, hij was helaas ook echt vol (soms hebben we nog wel eens geluk gehad). Gelukkig was de 2e campground minstens zo mooi en waren er 2 vrije plekken aan het begin. Wij waren natuurlijk dwars en dachten nog een mooier plekje te kunnen scoren. En wonder boven wonder was er nog 1 vrij aan de one way road naar de uitgang. Even waren we bang dat onze hebberigheid ons niet vergeven zou worden. Stel je ff voor dat je terugrijd naar het begin en er dan net voor ons 2 campers opdraaien: ‘doeiii Steve en Jakkie!’
Maar gelukkig niets van dat alles en dit plekje is echt geniaal mooi. Afdakje tegen de zon, mooie bank, vuurring, betonplaat waar de camper op staat en alles omgeven met oranje zand. Wij staan in een nis van oranje rode rotsen en hebben zelfs onze eigen hole in the wal! Het is hier wel ontzettend warm en geen stroom is geen airco.
Alleen er is wel een minpuntje. Zeg maar 4… Onze buren. Het eerste half uur denk je nog dat vader en/of moeder het uiteindelijk wel een halt toe zal roepen. Na een uur denk je; jeetje moeten die kinderen niet hun pilletjes ofzo?! Na anderhalf uur begin het irritatie level echt te stijgen. Als we ze nog eens een beetje observeren zien we dat ze alle vier knetterdom zijn. We overwegen zelfs om met gierende banden te vertrekken, of ze op hun eigen volume inclusief gekrijs en gegil toe te schreeuwen: ‘ZOUDUH ANDERS FF EEN UURTJUH OEW BAKKUS KENNE HOUWE!!!!!!’
Maar Jakkie probeert het eerst eens op de nette manier: ‘He guys, you are really loud all the time! Can you keep it down a notch? You’re not camping alone on this campground!’ Ze keken glazig terug, ademden nog maar eens door hun mond, maar wonder boven wonder blijkt dat - ze tijdens het typen van dit verslag - ook op een normaal volume kunnen praten:-P.
Hoe het verder verloopt, of we nog vrienden worden of vannacht in hun stoofpot verdwijnen, horen julder morgen lieve kinders!
Nadat we rond half 3 in ‘The Valley of Fire’ aankwamen en bij de ingang de fee wilden betalen en aangaven dat we ook wilden kamperen op 1 van 2 campgrounds van dit prachtige State Park met de oranje rotsen, gaf de mevrouw aan dat we eerst maar even ernaartoe moesten rijden. Ze wist namelijk niet of er nog plaatsen vrij waren. Het zal toch niet waar zijn hè.
Dan hadden we vanochtend niet pas om 9 uur moeten vertrekken, geen paardenspullenwinkel moeten bezoeken, niet uitgebreid voor de laatste keer boodschappen moeten doen, niet apart moeten stoppen om te tanken en niet ook nog eens ergens anders onze tijd verdoen om wat brandhout te scoren. Want ja, als je straks geen plek hebt in dit park, zou de planning aardig in de soep lopen.
Wij zenuwachtig over de eerste campground. Ondanks het bordje Campground Full… Ja we hebben er ons van verzekerd, hij was helaas ook echt vol (soms hebben we nog wel eens geluk gehad). Gelukkig was de 2e campground minstens zo mooi en waren er 2 vrije plekken aan het begin. Wij waren natuurlijk dwars en dachten nog een mooier plekje te kunnen scoren. En wonder boven wonder was er nog 1 vrij aan de one way road naar de uitgang. Even waren we bang dat onze hebberigheid ons niet vergeven zou worden. Stel je ff voor dat je terugrijd naar het begin en er dan net voor ons 2 campers opdraaien: ‘doeiii Steve en Jakkie!’
Maar gelukkig niets van dat alles en dit plekje is echt geniaal mooi. Afdakje tegen de zon, mooie bank, vuurring, betonplaat waar de camper op staat en alles omgeven met oranje zand. Wij staan in een nis van oranje rode rotsen en hebben zelfs onze eigen hole in the wal! Het is hier wel ontzettend warm en geen stroom is geen airco.
Alleen er is wel een minpuntje. Zeg maar 4… Onze buren. Het eerste half uur denk je nog dat vader en/of moeder het uiteindelijk wel een halt toe zal roepen. Na een uur denk je; jeetje moeten die kinderen niet hun pilletjes ofzo?! Na anderhalf uur begin het irritatie level echt te stijgen. Als we ze nog eens een beetje observeren zien we dat ze alle vier knetterdom zijn. We overwegen zelfs om met gierende banden te vertrekken, of ze op hun eigen volume inclusief gekrijs en gegil toe te schreeuwen: ‘ZOUDUH ANDERS FF EEN UURTJUH OEW BAKKUS KENNE HOUWE!!!!!!’
Maar Jakkie probeert het eerst eens op de nette manier: ‘He guys, you are really loud all the time! Can you keep it down a notch? You’re not camping alone on this campground!’ Ze keken glazig terug, ademden nog maar eens door hun mond, maar wonder boven wonder blijkt dat - ze tijdens het typen van dit verslag - ook op een normaal volume kunnen praten:-P.
Hoe het verder verloopt, of we nog vrienden worden of vannacht in hun stoofpot verdwijnen, horen julder morgen lieve kinders!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
