Ahole

Gisteravond nog een overheerlijke burger gecreëerd. Ground beef met 7% vet, uitjes en paprika, gegrild op ons – nu al trouwe – bbqtje. Lekker plakje cheddar eroverheen gesmolten. Op een (naar Dutch tradition, wij kennen ‘m niet maar dat maakt niet uit) potato bun. Met sla, tomaat, komkommer, bacon en pepper slices. Smaakte écht goed, we kunnen niet anders zeggen.

Vanochtend om half 8 stonden we al in de startblokken voor Hole in the Wall. Daarvoor reden we een klein stukje van de camping terug naar Rialto Beach. Het getijde zou nu veiliger moeten zijn, want pas rond een uur of 12 weer op zijn hoogst volgens de planning. In verband met volle maan extreem laag en dus ook extra hoog.

Het weer is beter dan gisteren, minder mist, lichtblauwe lucht en wonderbaarlijk genoeg nog steeds nauwelijks wind op het strand. Het is een flinke wandeling die af en toe best wat moeite vraagt, omdat de stukken over de zwarte grindjes nogal inzakken. Het is 2,8 km one way volgens de GPS. Na een half uur zijn we er, onderweg en aldaar ook nog tidal pools bekeken. Ze zijn niet zo talrijk en kleurig als we op internet hebben gezien, maar we hebben toch anemonen, zeesterren, heremietkreeftjes, krabjes en kleine visjes gespot. Het is mooi rondom Hole in the Wall en Splitrock en voor we het weten begint het water toch al weer hoger te komen. Nog even een flink half uur teruggewandeld en heeft ahhhh! Jakkie ook nog ff natte voetjes gehaald, omdat ze niet aan het opletten was.

Om kwart over 9 vertrokken richting HOH Rainforest en daar kwamen we rond 11 uur aan. Hele mooie route met bemoste bomen en herfstkleuren. Onderweg nog gestopt bij een grote Sitka Spruce Tree en deze op de foto proberen te krijgen (best lastig tot Steve zijn groothoeklens pakt). Bij HOH op de parking eerst maar eten, want dat sporten op de vroege morgen maakt hongerig. Jakkie dacht een magnetrontostie te doen. Brood klaargemaakt en fijn op knopjes van de microwave drukken. Duhhh. Die doet het natuurlijk niet als je niet aan de stroom staat…. Dan maar ff bakken in de plakpan onder begeleiding van het piepende brandalarm:-).

Toen was het tijd voor Hall of the Mosses. Prachtig rondje door bos met (uiteraard) mos beklede bomen. Waar het helaas wemelde van de amateurfotografen met dikke camera’s en heftige statieven (nee, niet zoals ons;-P). Daarna deden we – omdat we zo lekker aan de wandel zijn vandaag – er ook nog even de Spruce Trail achteraan. Waar we gekgenoeg niemand tegenkwamen. Stuk minder populair dus, maar echt niet minder mooi. De gemiddelde leeftijd is hier wel écht bejaard:-(.

Rond half 2 op weg naar Quinault. Nog even getwijfeld of we toch niet bij Kalaloch zouden stoppen om te overnachten, omdat het volgens de gegevens leek of er bij Quinault alleen nog campgrounds openwaren aan onverharde wegen. Rond 2 uur stopten we nog even om Ruby Beach te bekijken. Het was de hele dag prima weer maar niet echt zonnig. Gelukkig brak tie net ff door toen wij over het strand wandelden.

Omdat het nog vroeg was en we nu wel genoeg strand hebben gezien rijden we op goed geluk door naar Lake Quinault. Dat bereiken we rond half 4. Jakkie ziet een campground en we rijden er een rondje over. Superleuke plekskes alleen snappen we geen reet van het registratiesysteem. We moeten dan toch maar ff naar Quinault lodge. Daar zijn we al bijna ingeschreven tot we de letters RV laten vallen. ‘What’s the size of your vehicle?’ En Jakkie zegt volmondig: ’25 ft.’ Ja, dan kan het niet. Ze adviseert ons klein stukje door te rijden naar Rain Forest Resort Village. Dat doen we dan maar braaf met enige tegenzin, want alle plekjes op de mooie camping waren vrij en ons huisje konden we makkelijk op 9 van de 10 plaatsen inparkeren.

Bij de office van RFR Village mochten we van de aardige mw. een plekje kiezen en dan terugkomen om te registreren. We reden een rondje. Jakkie was al een beetje aan het pruttelen. We duwen de camper achteruit. Jakkie staat te mokken: ‘wat een knolleveld, geen leuke plekjes, geen bank, geen vuurring en ook nog een rare gast die met ontbloot bovenlichaan enthousiast naar ons staat te wuiven.’ Steve: ‘Ja! wil je hier nu staan of niet?!? Dan moet je het nu zeggen!!’ Broehmmmm terug naar het meisje bij de lodge.

We willen toch echt op Willaby Camground staan! Dan moet ze even met de ranger bellen dat er mensen zijn met een grote (?) camper en of hij dan een uitzondering kan maken. Jawel plekje 15 dan maar. 25 dollar inleveren en op naar Willaby. Op plekje 15 kan gemakkelijk een bus, zoals op vele andere plekken… Maar die Amerikanen hebben natuurlijk niet zulke vrachtwagen-skills als Stefke. Gelukkig is plekje 15 ook nog eens mooi aan het meer, met bank en vuurring compleet met bemoste bomen. Jakkie is weer in haar element:-).

Steve is nu een beetje aan het mopperen op ons onderweg gekochte brandhout, want dat is zo vochtig als de pest. Wil niet aan en rookt als een malle. Dus als er nog muggen onderweg waren, hebben die vast de boodschap (rooksignalen) begrepen.

Zometeen pork chops grillen. Eet smakelijk!