Ohanapecosh

We hadden Cruise America natuurlijk veel beter om 8 uur kunnen bestellen, want geslapen hebben we niet meer na het voltooien van het verslag. Steve is midden in de nacht maar eens gaan kijken of er een Starbucks open was (er zitten er minstens 4 in ons blok…). En dat duurde maar én duurde. Jakkie nog maar eens uit het raam kijken of hij niet ergens stond te gebaren dat hij zijn keycard vergeten was. Nee er stond niemand en de keycard was ook niet op de kamer. Zal ik ‘m bellen? Ken nie, telefoon ligt hier… Nou dan nog maar ff tv kijken, hij komt vast zo. Ik kan ook niet naar beneden, want ik heb geen keycard… Hij heeft ook geen extra geld of ID, want hij is met een briefje van 20 op pad. Hèhè pfff daar istie en nog met Caramel Macchiato en warm chocoladebroodje ook! ‘Ja, ik moest nog 20 minuten wachten tot het 5 uur was en die zaak openging, samen met een hele club andere vroege vogels en zwervers.’

Alle meuk weer ingepakt, zoveel mogelijk alle elektronica opgeladen en naar de lobby. Daar nog half uurtje gezeten en stipt om 10 uur kwam er een taxi voorrijden. De chauffeur vond ons zo oninteressant dat hij niet eens de moeite nam om ook maar 1 vraag te stellen, dus hielden wij ook lekker ons snaveltje toe. Ritje van iets meer dan half uur. Bij Cruise America ging het vlot. Niet druk, wij behoefden geen instructiefilm en door de camperuitleg fietsten we ff heen. Om 11 uur waren we jeehhhh on the road again:-).

We hebben een Safeway in de tomtom gezet en die bereikten we na een kwartiertje rijden. Het is weer een beetje wennen voor Stefke, maar toch voelt de camper al snel weer vertrouwd. We kopen ff de buurtsuper leeg. We gingen het in een uur doen dachten we. We hadden al lijstje gemaakt. Maar mán mán dat is écht niet efkes boodschapjes doen! Je wordt helemaal wappie van al die prijzen, flipperkastidee voor je ogen met al die gele kaartjes. Ik zie ze nu nog;-). Zoveel verschil in prijzen dat je echt goed op moet letten, maar omdat we het beu zijn en willen opschieten glipt er ongetwijfeld nogal eens iets keiduurs tussendoor. We gaan maar niet op het bonnetje kijken…

We redden het in het uur. Alles opbergen en rijden maar weer. Helaas hadden ze geen bbq en dat sucks big time! Nu móéten we die ook nog opsporen, want we komen om te bbg-en in het land van de bbq (oa.). We besluiten eerst richting Enumclaw te rijden, we vermijden snelwegen en of het echt een goeie keus is zullen we nooit weten, maar opschieten deed het van geen meter. Onderweg zien we echt nérgens een Walmart. Lijkt wel verhaaltje van ons leven; als je het niet nodig hebt, word je er mee doodgegooid, maar nu is die stomme winkel in rook opgegaan. We willen graag dat bolletje van 2 jaar geleden, want dat was echt een topding en die kwam van de Walmart. Dus een Walmart moet het worden vandaag.

Na anderhalf uur bereikten we Enumclaw en daar zouden we de scenic route pakken naar Mount Rainier. We beginnen al een beetje gaar te worden, maar het prachtige weer, de mooie herfstkleuren en het zicht op die enorme besneeuwde berg (Mt. Rainier) maken het nog steeds zeer de moeite waard hoor. Nou dan maar 20 minuten de andere kant op, want daar heeft de tomtom een Walmart supercenter gevonden (Bonney Lake). Half uur verder in de drukte, kunnen we die kutwinkel niet vinden pfff. Dan maar bij de Target proberen. Doolhof van paden, totaal de weg kwijt. ‘Ja! We gaan ut vragen!’ ‘Jes, i think we have a few, but they are just really small ones. Maakt ons nie uit kind, we need a tiny one! Het geluk is weer aan onze zijde want het is een Weber bolletje:-). Prijs niet belangrijk, mee gaat ie!

Hupsakee ook nog maar tanken, dan zijn we daar ook vanaf. Onderweg benzineprijzen gezien variërend van 3.42 tot 3.89 en wij pakken wonderwel een pomp met 3.39:-). Het is nu ondertussen 15:35 en Jakkie denkt dat het nog een uurtje rijden is naar de campground Ohanapecosh (zonder voorzieningen) in Mount Rainier National Park. Als backup hebben we Packwood RVpark (commerciële camping met voorzieningen) opgeschreven, want veel campgrounds (zijn van de national park service en leuker om te staan omdat het vaak midden in de natuur is) zijn al gesloten voor het seizoen.

Jakkie neemt het roer over. Het rijden gaat lekker en we zijn weer een beetje helderder door het sjoppen en tanken. De weg is mooi om te rijden, bochtig maar de cruise control hoeft er niet af, want de bochten zouden met 55 mph te doen moeten zijn. Nou… Jakkie doet 50 mph want anders storten we misschien toch hier en daar het ravijn in. Het wordt rustiger op de weg, nog steeds mooi zonnetje, maar we rijden al anderhalf uur en nog steeds geen Ohanapecosh… We rijden wel Mount Rainier National Park in, maar geen hokje om te betalen of een krantje met info op te pikken. Dan wordt de weg bochtiger, met switchbacks, veel afremmen en klimmen. Onderweg prachtig, maar we zijn nu toch echt kapot. Waar blijft die teringcamping???

Dan komen we uit een bocht, plots staan er een paar bordjes verdekt opgesteld. Jakkie ziet in een flits Ohanapecosh links. Steve lijkt dit te beamen en we crossen door. De weg wordt slechter en moeilijker, nog steeds heel er mooi, maar als je zo moe bent, maakt dat ff nie zo heul veul uut. Na 8 mijl rijden we ineens Mt. Rainier uit en Wenatchee National forest in…. Huh? En dan zegt Steve ineens: ‘ja Packwood was de andere kant op…’ Jakkie: ‘wat, de ándere kant op?!?’ ‘Ja bij die splitsing.’ ‘Ja en daar kom je nu mee?’ ‘Ja, jij was zo overtuigd dat het links was en je hebt toch altijd gelijk…’ Okay draaien met die hut, dan doen we die moeilijke bochtjes gewoon toch nog lekker een keertje en hebben we nog zicht op de andere kant ook.

Terug bij de splitsing. Inderdaad pijltje naar rechts. Pfff maar dan zijn we er nog niet. Rijden rijden rijden in een wagentje. Jakkie vindt het nog steeds leuk, maar het gaat wel weer oud en vertrouwd op de SteveJakkiemanier die we afgezworen hadden; veel te lang doorrijden, niet gegeten, lekker stuk gaan. Maar….. Om 6 uur istie daar dan toch: OHANAPECOSH:-). En nog niet gesloten of vol ook. We rijden er nog bijna voorbij, want die bordjesmalloot is weer bezig geweest (ontslaan die gást!).

Rondje over de campground, mooi plekje gevonden. Steve ff achteruit ingebackt. Terug lopen naar begin om te betalen. O tuurlijk, want is ons nummerbord? Ja jakkie begin maar te lopen…. Dan pakt de creditcard ook al niet en er hangt iets op dat je een national park pas moet hebben. Die konden we niet kopen omdat er geen ‘tolpoortjes’ waren en het visitorscenter is al dicht. Gelukkig zijn er ook nog envelopjes. We mikken er 12,50 dollar in en we vinden het wel gescheten voor vandaag, we zien wel.

Hoewel we echt wel eigenlijk vrij zeker nu zouden kunnen gaan slapen, gaan we toch nog bbq-en. We moeten opschieten want ‘honey, we’re losing day light!’ Steve zet de Weber in elkaar, hardop mompelend, want zo blijft zijn schroefjes- en ringetjesconcentratie het best. Jakkie snijdt stokbrood. Maakt een salade van romainsla, tomaat en banana pepperslices met ranchdressing. Zelf ontvlambare kolen in het bolletje (ja je moet er nog wel ff vuurtje bijhoude;-)) en het fikt als een tierelier. Zo kippedijtjes erop en ahhhh tsst….. tijd voor een Pabst Blue Ribbon. Voor Jakkie uiteraard een chardonnay; Rex-Goliath uit California. En na een redelijk knapperig stokbroodje met roomboter en wat van de salade, voelen we ons weer een beetje bijtrekken tijdens het wachten op de kip.

Na het eten in het donker, met zaklampje (we hadden toch die dure kaars moeten kopen) gaan we gelijk naar bed. Kinderbedtijd 20:00….. Dit verslag is getypt om 5 uur ’s morgens onder het genot van een bakje door Steve gezette koffie met – hoe kan het ook anders – vanillekoffiemelk:-). Het is nog donker en er tikt iets regen op ons dakje. We hebben lekker geslapen zo gaan we de camper eerst een beetje inrichten, want nu is het echt een pleuriszooi. Benieuwd wat deze dag ons gaat brengen, groeten vanuit een donker berebos.

PS. Woord van de dag? Ja we dachten het maar eens zo te gaan doen voor de titels. Bleek nog niet zo makkelijk. Maar deze was vrij duidelijk;-).