Graceland ~ Paul Simon

Gisteren hebben we geen avondeten meer gedaan (goed hè opi!), we hebben fijn op bed gehangen en waren te lui om nog eten te gaan scoren. Steve heeft een film gekeken en Jakkie het reisverslag getypt. Waarschijnlijk rond een uur of tien lagen we alweer te snurken. Weer ietsje later wakker; rond zes uur zonder wekker…

Het ontbijt in het eighties hotel was verrassend uitgebreid én lekker. Het is lastig een keuze te maken en gelukkig hoeft dat niet als je een maaltijd hebt overgeslagen:). Doe ’t zelf wafels met slagroom, hele lekkere aardbeienjam, biscuits & gravy (pasteitje met ragout), roerei, bacon, worstjes, toast. Ook nog yoghurt, fruit, bagels, cupcakes en cornflakes, dat hebben we dan maar niet allemaal gedaan…

Iets voor negen vervolgden we onze weg op de 55 noord. Weer een dikke pffff; 178 mijl straight aheád. De omgeving veranderde wel enigszins; iets glooiender, meer weidsere vlaktes en hier en daar een koe, maar blijft een beetje slaapverwekkend. Wel weer meer rest areas en na een paar kleine pauzes rijden we Tennessee in.

De tomtom wilde ons gelijk op Elvis property laten parkeren, maar dat mocht toch echt nie. ’t Was ff zoeken naar de parkeerplaats, maar vanaf de andere richting was dat dus wel aangegeven, dan vind je het toch net iets gemakkelijker… Graceland is wel een beetje een geoliede machine. Kaartje kopen, koptelefoon aanpakken, bus in, nummertje twee aandrukken, door de poort, bus uit, op stoep van de mansion verzamelen, instructies van dikkertje lekker handig als je met een tetterende koptelefoon op staat, audiotour door het huis, door de tuin, buitenverblijven en naar de graven, vervolgens koptelefoon op de juiste wijze in het lint hangen, terug de bus ingedirigeerd, opzouten uit bus en audioset teruggeven. Zo gaat dat ongeveer.

Maar toegegeven, het huis van Elvis is wel leuk om in te koekeloeren. Ook zijn vliegtuigen zijn wel bijzonder te zien. Alle andere exhibits zijn aan ons niet besteed, misschien wel voor de echte groupies, maar na drie pakken en een paar auto’s vinden wij het genoeg. Toen was het… Lunchtime! Bij Gracelands ‘Chrome Grille’. Steve neemt een bordje Southern Style Homecooking en Jakkie BBQ nacho’s met een kledder cheddar sauce erop. Dat was niet zo’n verstandige en lekkere keuze. Vooral ook omdat de écht dikke, vierkante, waar laat ik m’n onderbuik – mensen nou ook juist dat gerechtje naar binnen aan het schuiven waren… Vóór we (Steve hielp ook een beetje mee, want er zat ook nog best wel aardige pulled pork bij) op de helft waren, hebben we het aan de afvalbak gegeven.

Zo en zijn we ondertussen toch bijna drie uur op Graceland geweest. Het hotel was niet zo ver meer rijden. We zitten een straat achter Beale Street. Na paar uurtjes relaxen, rond een uur of acht opkalefateren en naar Beale Street gelopen. Niet zo’n grote uitgaansstraat en we weten niet hoe het op andere dagen is, maar nu betrekkelijk rustig. We gaan naar B.B. Kings Restaurant & Blues Club. Leuke sfeer, live muziek, lekker gegeten. Alleen kan je door de muziek eigenlijk helemaal niet met elkaar praten. En na een uurtje willen we toch wel weer eens babbelen. Daarom gaan we nog even naar een andere bar. Alfred’s, daar was het karaoke avond. Nee niet gezongen, we waren te bang;). Maar iedereen was wel superslecht, dus we hadden makkelijk een showtje kunnen weggeven. Rond een uur of elf afgetaaid. Snurrrrrrrrrkkkkknorrrrrrrrfffjjjjttt.