Peaches ~ The Presidents of the USA

Tot half vijf vannacht (Nederlandse tijd) aan het verslag liggen typen, helaas wilde het niet uploederen. Toen toch maar zachtjes aan gaan slapen. Hele nacht de airco aan en nog telkens zwetend wakker. Niet dat dat ding het nou zo slecht doet, maar hadden we al gemeld dat het gewoon warm en vochtig hier is? Ondanks dat het allemaal een beetje retrosjiek en shabby is, verder geen onaangename verrassingen.

Rond een uur of vijf local time toch echt klaarwakker. Verslagje uploaden, financiën organiseren en nog een beetje keuvelen. Daarna de wantsen en bedmeiden van ons afdouchen en wederom die koffers inpakken; das wel een nadeel van hotels. In de camper lag alles nu in de kastjes, hadden dingen een plekje zeg maar.

Om 8:15 am uitgecheckt en, geheel op zijn Amerikaans, met de auto 50 meter verder naar de pannenkoekenhut ofwel de buren gereden. De IHOP heeft de sfeer van een kneuterige diner. Met van die koffiekannen op iedere tafel. Jakkie kiest voor original buttermilk breakfast pancakes. Steve voor de split decission; bacon, eggs, breakfast worstjes, French toast en twee breakfast pancakes. Lekker slap bakkie pleur erbij. Steve werkt het allemaal naar binnen, Jakkie houdt het na drie van de vijf pancakes voor gezien. Lekker, maar vult als een malle. IHOP: check!

Daarna leuheukkk shoppen bij de Walmart (sloffen door de buurtsuper: check!). We missen de camper toch echt wel, want op een ontbijtje voor morgen met: wat brood (dat witte dat na drie weken nog vers is…), een komkommer, twee avocado’s, plakjes pepper jack cheese, ham en kalkoen na - moeten we de groente-, vlees- en bbqafdeling laten voor wat het is. Wel ff alcoholdoekskes (ontsmetten van nare hotelkamers), water, bier, wijn, koelbox, wasmiddel, tomatensappie, plastic bekers, -borden, -bestek…. Ja! Stop maar; weer meer dan nodig is om allemaal op te sommen.

Na een rit van een uur of drie aangekomen bij ons volgende hotel. De Quality Inn. Zelfde idee als de Budget Inn, maar net ff iets frisser, nieuwer en in rustig landelijk gebied. De weg er naartoe was mooi – niet spectaculair. Alles vrij vlak, wel groen met van die mooie eikenbomen waar van die slierten mos aanhangen. De wegen zijn goed, verkeer rijdt rustig. We hebben (puntje van de lijst) tolwegen vermeden door Highway 44, 46 en 41 te volgen. Helemaal exact kunnen we niet meer terughalen hoe de route precies was. ’t Was echter wel een route met om de 100 meter een stoplicht. Ook kerken van alle soorten en maten. Catholic, Luthers, Baptist you name it… De geijkte winkelketens ook minstens van ieder 10 gespot. Het lijkt wel of ze meer fastfoodrestaurants hebben dan mensen.

Onderweg nog een puntje van de lijst gedaan. Fruit gekocht bij een stalletje langs de weg. Express niet gedaan bij de Walmart. Steve moest er nog wel ff flink voor remmen, maar ja echte ‘Georgia Peaches’ die kan je niet voorbij rijden natuurlijk. Beetje zuur was wel dat je er geen vier kon kopen, maar alleen acht en dat was dan… ‘12 dollars please.’ De taalbarrière was tot op heden geen nog geen probleem geweest (’t ging best lekker eigenlijk), maar hier kwam Jakkie niet mee weg. Gewoon je briefje van 20 geven, je wisselgeld aanpakken en dan ook nog bemoedigende mededeling dat ze wel overrijp zijn, dus uit de zak halen en in de koelkast…

Na het inchecken nog ff naar de Crystal River Mall voor zonnebril voor Jakkie en waterschoenen voor Steve. Die wil niet dat er lamantijnen aan zijn tenen gaan sabbelen morgen. Na lang zoeken in de K-Mart van die sloefkes gevonden. Beetje jammer dat we er in het hotel achter kwamen dat bij de ene het aantrekkoordje vastgenaaid is in het stiksel. Gelukkig waren ze maar $7.99… Toen rond een uur of drie - wederom geheel in Amerikaanse stijl – bordje Chinees gebunkerd in een food court.

Terug bij het hotel weer ff de pool gecheckt. Nog steeds leeg. Jes! We zijn er nog geen 10 minuten en… gatver komt er zo’n klef stelletje ons remi-sfeertje (waar we zo op gesteld zijn) verzieken. Gelukkig maken ze aanstalten om te vertrekken na een uurtje. Alsof ze het afgesproken hebben, geven ze het estafettestokje door aan het volgende setje. Deze zijn minder aanwezig. Kan Steve toch ff oefenen met de onderwatercamera. Gek hoor dat dat ding het gewoon blijft doen onder water. Morgen hopen we er een mooi filmpje en wat foto’s van de lamantijnen mee te maken.

Vanaaf vroeg slapen, morgen om 6 am moeten we bij ‘Birds Under Water’ – de boot op. Oef das wel vroeg! We hebben ingeschat dat dit te doen moet zijn, ons ritme is toch nog volledig door de war. We zullen zien… Piep piep piep, kreun, zucht hihi.