@Home

Vjiejoemmmm…. En de vakantie was weer voorbij. Niet te bevatten. Maar ondertussen hebben we hier al enige ervaring mee en weten nu, dat de herinneringen die later pas komen, errug fijn zijn. Tuus is het nog wel even wennen, maar het begint al weer iets te komen. Een keertje Hollandse pot gegeten. Vers wit brood van de bakker met preparé van de slager voor ontbijt. Hondje (laat ‘je’ maar weg, joekel is meer op zijn plaats [Wendy;-]) gezellig erbij. In ons eigen bedje slapen. Ja hoor, het komt wel goed.

Toen we wakker werden van Steve zijn wekker (keiharde sirene) was het kwart over 4. ’s Morgens wél té verstaan:-P. Vond ie ’t zelf toch ook wat overdreven. We doorstonden nog wat snoozze-jes tot 5 uur en toen vroegen we ons in dat grote bed af waaróm je nu niet gewoon ff overgestraald kan worden naar je eigen bed? Zou zoveel gedoe schelen!

Maar ja, we gaan ‘het gedoe’ even doorstaan. Beginnen met douchen in de luxueuze badkamer. Jakkie moet nog make-uppen en fohnen. Steve begint alvast met de koffers. Wikken en wegen. Er komt nog geen positief geluid uit de kamer, maar meer geïrriteerd gezucht. Beter wordt het niet. Alles wat we maar konden missen, hebben we achtergelaten.

Half 7 uitgecheckt. Aan de gokkasten zitten al weer tientallen mensen met een beker van de Starbucks, een enkeling (nog) aan de borrel. De taxirit naar McCarran International Airport is maar een kwartiertje. Mooiste zicht op de strip eigenlijk vanaf de weg naar de airport. Helaas geen camera voor de pak.

We doen braaf onze paspoorten in de zuil van Delta/KLM/Air France. Foutmelding. Kan geen boardingpassen printen. Nog een keer proberen. Lukt niet. Ook niet bij de attendant. We mogen naar de balie. De mevrouw typen en typen. Is er iets gewijzigd aan de reis? Ja duhhh, jullie hebben onze vlucht van 11 uur gecanceld en daarom staan we hier nu freaking vroeg voor de vlucht van 9 uur naar LA. Ow okay, gevonden. Koffers wegen 49,5 en 50 pound pfieuw. Voor een volgende keer gaan we toch eens goed uitzoeken hoe we een extra bagagestuk goedkoop meekrijgen of misschien is een doos laten verschepen goedkoper?

Douane en het fouilleren viel erg mee. Medewerkers op de luchthaven voor de verandering ook erg vriendelijk. We hebben een domestic flight, misschien daarom. Klein vliegtuigje; 2 stoelen aan iedere kant en geen middenrij. We stijgen met iets vertraging op. We vliegen niet hoog, slechts op 3 km, hebben heel de vlucht mooi uitzicht op aarde. Na 39 minuten wordt de landing al ingezet. Voor Amerikanen is dit net zoiets als met de trein naar je werk.

In het vliegtuig wordt aangegeven dat bij een eventuele connected flight de koffers niet opnieuw ingecheckt hoeven te worden. Dan vragen we als we uit het vliegtuig zijn aan een medewerker naar welke terminal we moeten voor de KLM, op de schermen kunnen we het namelijk niet te vinden. Het is een Kootrapali en we schatten in dat ie 2 zegt. We zijn nu op 4, buiten vragen we waar het is. Stoep volgen ongeveer 5-6 minuten lopen. Je kan ook met de bus. Wij zien ‘m niet, dus lopen maar. Gelukkig alleen handbagage, maar toch allebei 2 stukken. En lopen en lopen. Nog maar eens vragen, want we zijn ondertussen bij 1, het is wárm en we zien geen KLM. Meneer gaat even bellen. O dat is verhuisd. Ze zijn aan het verbouwen op LAX. We moeten op B zijn? Het is een hoefijzervorm en we zijn nu van de ene naar de andere kant gesjokt. Wellicht hadden we ook recht over kunnen steken, maar zo clever waren we ff niet:-P. B is terug naar het midden. En jawel, we zijn gewoon zo opzoek geweest naar de 2 dat we de KLM efkes over het hoofd hadden gezien…

Gelukkig hebben we door de vroege 1e vlucht nu ruim de tijd voor de aansluitende vlucht naar Emsterdem die hetzelfde is gebleven. Weer even vragen hoe nu? Omdat we tot nu toe altijd rechtstreekse vluchten hebben gehad is dit een goede oefening. Ondanks dat we al boarding passen hebben, moeten we toch laten weten dat we de volgende vlucht nemen, anders worden de koffers tegengehouden hier op de luchthaven.

Wederom douane, handbagagecheck en fouilleren. Ook weer op zijn allervriendelijkst met enige humor zelfs. ’t Moe nie gekker worre. LAX is nu al een stuk verbeterd, geen saaie wachthal met een gare pizzazaak en kleffe broodjes joint, maar flink wat winkels en eetgelegenheden. We doen een lekker bordje van de Panda Express en hobbelen daarna rustig door naar de gate. Binnen no-time mogen we eigenlijk al boarden (1:50pm boarden, 3pm vliegen).

Groot vliegtuig, we zitten echter wel krapper:-(. Vorige keer bij de KLM goed en bij Delta mwah en nu is het andersom. We konden geen stoelen reserveren of het lukte pas erg laat, daarom zit er al een stevige gozert bij het raam. Het is warm in het vliegtuig. Van de airco krijgt Jakkie kriebelhoest en Steve een loopneus. Iedereen is rumoerig, loopt heen en weer, gillende kinderen. Kortom weinig kunnen slapen. Het bekende: ‘pasta or chicken?’ Pasta is meestal snot dus doe maar kip. Kip is altijd wel te doen, maar nu was het chicken birbiran ofzoiets, geen idee, maar echt nie lekker. Maakt Jakkie nog een vlek op d’r nieuwe jurk… Geen topper die vlucht, maar wonderbaarlijk genoeg vergeet je dat soort dingen altijd snel.

Om 10 voor 9 geland, vlot door de doe-het-zelf douane, koffers rap van de band en in 1 streep door naar de Starbucks. We hebben daar een geheime date met iemand die al meer dan een jaar voortvluchtig is. We komen allebei van een andere kant van de wereld, zij terug in de tijd, wij vooruit, beiden ongeveer 16 uur onderweg én toch maar met kwartiertje verschil gearriveerd in country of residence. Jeeejjj! Dat is gek, net of er geen jaar tussenzit. We gaan moeiteloos verder waar we gestopt zijn. Blablablamiepmiepblabla:-).

We sleuren Manoes gewoon illegaal in de van der Valk shuttlebus. Ook deze keer heeft onze waggie weer netjes gewacht. Het rijden was niet al te vreemd, misschien door het tussentijds oefenen met het Jeepje? Thuisgekomen in ons durp nog even het leukste; de moeder van Manoes (tante Conny) verrassen. Die denkt dat haar dochter pas volgende week thuiskomt. Al druk in de weer is met de welkomstparty en welke ballonnen er mee moeten naar Schiphol. Nietsvermoedend aan het werk in de voortuin (ja want die moest ook nog netjes zijn voordat ze terugkwam). ‘Hè…? Wat doe jij nou hier…? Hoe kom jij hier…? Hahaha en een heleboel blijdschapstraantjes:-).

Nou hierbij nog even afsluiten. Genoeg getypt… Echt wel weer klaar mee ondertussen! Dat ie weer gelukt is deze vakantie schemerde hopelijk toch wel tussen de regels door? Iets te weinig steden gedaan, maar wel wederom ontzettend genoten van het natuurschoon van de USA. Oktober is voor sommige gebieden iets te herfstig geweest. Crater lake en Lassen Volcanic moeten we zeker nog eens overdoen in een andere maand. Voor Valley of Fire, Death Valley en Las Vegas is eind oktober juist perfect.

Het reizen met de camper voelde als thuiskomen. Zo’n basic ding die camper, maar meer hebben wij écht niet nodig. Totale vrijheid, heerlijk! We hebben ons deze keer ook echt proberen te beheersen en bewust maar 4 staten gedaan. Eigenlijk zou het nog beter kunnen, want in 1 of 2 staten kan je je gemákkélijk 5 weken vermaken! Het gaat vooral ook om het beperken van de kilometers. Daar gingen wij toch altijd errug de fout in. Veel rijden is veel tanken equals veel pinnen:-(. Nu is brandstof a hell of a lot cheaper dan in NL, maar een bitje zuunig doen kan geen kwaad. Qua afstand hebben we het deze reis gewonnen; 5690 km is het minste van alle USA-trips (hoihoi!). We hebben 363 gallon benzine verzopen. Brandstofprijzen varieerden van $3.15 tot $4.96 met een gemiddelde van $3.64.

En wat onze volgende vakantiebestemming zal zijn? Daar hoeven we niet lang over na te denken:-P.