Afscheid!

Gisteren nog een heel gevarieerde maaltijd naar binnen proberen te werken. Nee, het was niet bewust van alles en nog wat, maar we hadden iets te veel over. De ochtend begon met het eerste afscheidspunt; dit was de laatste nacht voorlopig weer op het fijne harde camperbedje:-(. Daarna voor de laatste keer het gefluit van de ketel voor de koffie. Toen gingen we toch nog proberen de koelkast leeg te eten. Gelukkig hadden we nog meer dan genoeg, want Jakkie liet lekker fijn haar quesadilla flink aanbranden. Piep, piep, rook, brandlucht en… een zwarte pan die Stefke zo maar weer eens schoon moet zien te krijgen:-P.

Nou pfff aan de schoonmaak dan maar. Koffers op de bank buiten. Spullen erin proppen. Ja écht, nog niets gekocht - we gooien 7 oude handdoeken en een hoeslaken weg - én nog geen ruimte over. Wij snappen het niet… Het schoonmaken is best een karwei, want hoe goed we thuis zijn huishoudelijk (not!), zo slecht doen we het op reis. Het schiet ook niet echt op met zo’n heksenbezem. Wit, rood, geel zand. Steentjes, stof. Maar we komen d’r toch en worden ook wel een beetje gedwongen door te werken, want hoe langer we erover doen, hoe meer de zon zich begint op te dringen.

Om kwart over 10 rijden we de hut naar de dumpstation en dan ook voor de laatste keer die smerige klus (daar is Steve minder rouwig om). Zo dan! Dan ook het laatste ritje. Mooie route nog langs Lake Mead. De waterstand is extreem laag. Ook hier zijn ze echt toe aan een heftige winter met veel regen, sneeuw en in de lente dan hopelijk een overvloed aan smeltwater, want anders is er straks alleen nog Mead en geen Lake…

Rond half 12 leveren we de camper in. Gaat allemaal weer makkelijk zoals we van Cruise America gewend zijn. Dan met de taxi een ritje van een half uurtje ofzo naar Treasure Island. We moeten een kwartiertje wachten, maar mogen dan vroeger dan de afgesproken 15:00 uur onze tower suite betrekken. Veertiende verdieping kamer 11. Zo zo dubbele deuren nogwel… Het is een grote kamer met flink bed, eettafel, hoekbank en jeejjj 2 badkamers! Alleen… Deze is niet schoon. Stof op de kasten, wit poeder op de eettafel, fluuskes op de vloerbedekking, druppels op de wastafel. Het bed is wel opgemaakt, maar helaas ook geen uitzicht op de strip:-(. Steve naar de lobby voor zijn upgrade. Nou jammer dah gieng nie deur. De nieuwe kamer is precies hetzelfde, aan dezelfde kant, nu de achtste verdieping, maar wel schoon.

Nou we zijn best vies en stoffig, dus eerst maar eens douchen. Jakkie mag bij hoge uitzondering in Steve zijn bathroom;-). Die van Jakkie heeft een bubbelbad, maar weken doen we later wel. We moeten naar de Hawaïan Market voor poke (we willen vis, zoveel vlees gegeten, tijd voor vis!). Locatie via google maps bekeken. En wij lopen en lopen en lopen en sjokken. Niet te vinden natuurlijk weer. Wij vragen aan 2 tuinmannen, nou die waren vast bedwelmd door de hondenpoep, want die snapten er niets van. Ook bij een winkel kregen we een vaag antwoord. Nou toen waren we het beu en gingen we bij een Mexicaan wat eten. Niet zo bijzonder.

Toen met die lamme voetjes toch nog shoppen. Schoenen voor Jakkie en bloesje voor Steve. Toen was het ondertussen al 6 uur en waren we toe aan een Caramel Macchiato. Daarna naar de hut, o nee ons paleis is het tegenwoordig:-). Normaal gesproken beginnen we rond 7 uur al in te storten, maar nu moeten we ons fortuin nog gaan verdienen. Optutten en we gáán for the money!
Wat een aparte wereld is het toch! Iedereen zit op die kasten te tikken. Van jong tot oud, van fris tot oudbakken, lammen en blinden, met en zonder zuurstof;-). We mengen ons er ook maar in. Niemand praat met elkaar. Voor 2 dagen is het leuk, maar langer houden wij het niet vol hoor. Het is ook leuker als je machine een beetje geeft, weten we. Maar vanavond zijn we niet lucky. De briefjes van 20 worden ongenadig ingeslikt (met de wetenschap dat we bij benzinepompen op 2 cent kijken).

Dan gaan we nog maar een beetje eten. Bij de Sea Shack. Joepie poke bij de voorgerechten. Nog best goed te doen ook. Als hoofdgerecht fried fish platter. Was redelijk. Daarna nog maar een paar briefjes van 20 aan het casino gedoneerd. Jakkie deed nog het langste ermee op Wizzard of Oz Haunted Forest-kast. Bij Steve was en werd het niets. Morgen hebben we vast meer geluk. Nu lekker slapen snurrrrrkkkkk.