Anniversary

Nou ze waren beter, want ze kwamen niet:-). De nieuwe buurtjes lieten ons bijna de hele avond lekker alleen fikje steken en kokkerellen in onze oranje-rode nis. Voor het eerst brandde het hout werkelijk voortreffelijk en met zo’n oranje rotswand op de achtergrond waanden we ons in 10.000 bc of het echte wilde westen.

We grillen weer een voortreffelijk stukje rund (tri tips TIP) begeleid met een zelf gebrouwen potato salade. We doen nog een bakje koffie bij het vuur, kijken naar de vele sterren en zijn rond een uur of 8 volledig voldaan en verhuizen lekker naar ons hoge bedje. Voordat we gaan slapen veegt Jakkie met de heksenbezem het zand een beetje glad, want het stikt hier werkelijk van de dierensporen in dit park.

De volgende ochtend zien we dus nieuwe pootafdrukken, mogelijk van een kit fox of coyote en de pootjes met de typische slepende lijn ertussen van een Gila Monster. Beetje apart wel dat het vlak bij ons rondloopt terwijl we liggen te snurken. Na het ontbijt vertrekken we rond iets over 8.

Eerst een stop bij Arch Rock, daarna de 12 meter hoge trappen op voor de petroglyfen van Atalatl Rock. Vervolgens de petrofied logg, stukje daarna nog de cabins. Hutten die in 1930 gebouwd zijn toen het al een state park was (best spartaans). Daar zagen we nog 4 steenbokken bezig met hun ochtendwandeling. De weg vervolgend nog de Seven Sisters en toen hadden we nog Elephant Rock kunnen doen, maar die bewaren we voor een volgende keer.

Valley of Fire uit, Lake Mead Recreational Area in. Niemand bij de tolpoortjes en wij konden geen self-pay ding ontdekken dus maar illegaal doorgereden. In het begin is het Muddy Mountainsgebied wat bruin-grijs, maar na enkele mijlen wordt ook dit weer heel kleurrijk en een mooie omgeving om doorheen te rijden. We stoppen bij Echo Bay omdat daar een ranger station is en we willen informatie over de wandeling naar de Anniversary Narrows. Helaas geen kip te bekennen. Dus rijden we verder naar Callville Bay.

Onderweg komen we mile marker 16 tegen en daar is een dirtroad waar de wandeling naar de slotcanyon zou beginnen volgens onze gegevens. Voordat we ons wagen aan de wandeling van een kilometer of 10 willen we eerst een camping met stroom, riolering en water bijvoorkeur, omdat we morgen de hut wieder schönn moeten inleveren bij Cruise Amerika in Henderson.

Het is een campground, dus dat is meestal mooier, maar basic zonder voorzieningen. Op internet hadden we een paar dagen geleden gecheckt dat zij bij Callville ook full hook-ups hebben, er zijn er zo te zien wel een paar, maar daar moet je voor bellen en de campground host is in rook opgegaan (hebben we wel vaker:-P). Nou met een dumpstation, water, maar zonder stroom kunnen we het ook nog wel een dagje klaren. We reserveren een plekje.

Gaan vervolgens naar de marina store om nieuw drinkwater (weer een hele tray opgedronken in die hitte) en vragen aan de mevrouw van de kassa om info over de anniversary hike. Ze heeft geen idee, maar we zijn toevállig vandaag niet de eersten die ernaar vragen. Ze woont hier al jaren maar heeft er nooit van gehoord… O jee, dat geeft de burger (Steve) moed. Het is al bijna 12 uur en eigenlijk al weer te warm om aan zo’n project te beginnen, maar we vinden in de zaak een plattegrond en kijken er samen met de mevrouw naar. Het lijkt erop te staan. Route 94 in The Muddy Mountains Wilderness.

We kopen 6 flessen water, een hoedepet voor Steve en we gaan het er toch op wagen. Onze laatste dag met de camper toch nog ff spannend doen;-). We hebben ook waypoints in de GPS dus helemaal in het duister hoeven we niet te tasten. Droppen de camper op een parkeerplaats in de onverharde Callville wash. Lopen 0.2 mijl de droge sloot in. Dan 1.7 mijl over een dirt road. Okay als we niet dwars door de wildernis hoeven steken durven we het wel aan.

Helaas is de omschrijving die we hebben vrij summier en splitst de weg zich toch iets vaker op dan vermeldt staat. Gelukkig vinden we op een steen gespoten een pijl met narrows links. Dan weer een splitsing met een afgekloven kartonnetje met een pijl tussen wat stenen. Ook daar gokken we maar op. Dan een stuk afdalen en dit zou Lovell Wash moeten zijn. Met behulp van de coördinaten de juiste richting bepalend deze wash maar volgend stuitten we uiteindelijk op een oude mijn. We zitten dus goed. Nu de narrows nog…

Het is ondertussen weer 35 graden, geen schaduw en nauwelijks wind. Gelukkig hebben we genoeg water en ook eten bij dus het gaat vast goedkomen vandaag. We volgen de wash voor een kilometer of 2 over losse stenen onze enkeltjes tergend, maar jawel daar is tie dan; de nauwe spleet. Ge-wel-dig! Zo mooi om tussen de nauwe rotswanden door te lopen / klauteren. De wanden zijn van op elkaar gedrukte lagen zoals leisteen en later van meer door het water gepolijste steensoort in wit, geel, zand en rozentinten. Moeilijk te beschrijven, maar zo ontzettend indrukwekkend om doorheen te lopen.

De 2 slotcanyons die we eerder gedaan hebben (Antelope en White Domes) waren sowieso veel te kort, maar deze is 0.4 mile en dus best een stukje. We kunnen bijna niet stoppen met foto’s maken en moeten af en toe over flinke boulders klauteren, maar het is de inspanning dubbel en dwars waard. Onderweg komen we nog Amerikanen tegen in volledige hiking outfit en het zijn de zoveelste die na zowat alleen een ‘hi’ vragen waar dat ‘funny accent’ vandaan komt. Nou wij willen jullie funny accent wel eens horen in het Nederlands… Dat kunnen jullie niet hè! Ze bedoelen het niet rottig, maar na meer dan 3 weken begint het weer een beetje te irriteren hihi.

Daarna weer een kilometer of 5 terug en om 3 uur zijn we bij de camper. Gelukkig hij staat er nog! Nu op ons gereserveerde plekje in Callville wash. Nog even genieten van de hut, want morgen moet ie schoon weer terug bij zijn baas zijn. Viva las Vegas here we come!