Sintelkegelvulkaan

Het was een koude nacht, het kacheltje is een paar keer aangeslagen om de boel op temp te houden. Lekker geslapen en het niet koud gehad. De dag begon met een stralend zonnetje en een mooie blauwe lucht. We willen niet van die mensen zijn die elke dag over het weertje lopen te meuten – ook hadden we gezegd dat het voor ons op vakantie absóluut niet snikheet hoefde te zijn – maar dit verhoogd de vakantievreugde toch wel een graadje:-).

Na koffie, douchen (lekker warm in groot douchehok), dumpen, water aanvullen, ff alles goed uitzoeken middels internet én als alles opgeladen is, vertrekken we om 10 uur (christelijke tijd). Jakkie wil graag de Cinder Cone Trail doen (die hebben Jaap & Els ook gedaan; wat oudere mensjes met veel Amerika-ervaring en mooi blog). Daarvoor moeten we wel dirt road doen en eigenlijk hadden we gezworen (na die helse rit op onze eerste reis naar de skywalk van de Grand Canyon) dat we dat niet meer zouden doen…

Alle info die we er over vinden is positief. De weg moet te doen zijn voor alle soorten vervoer. We rijden een minuut of 20 en vinden de afslag naar de gravel road aan highway 44. Het ziet er veelbelovend uit;-). Het is goed te doen, maar wel zo’n akelige weg waarvan het lijkt of heel de camper uit elkaar valt door de trillingen in verband met horizontale groeven over de weg. Af en toe verwachten we – net voor we achterom kijken - dat de keuken los is of de toilet (die achterin hoort) ineens tegen onze rugleuning aanstaat. Gelukkig niets van dat alles….

Na 2,5 mijl bordje campground links. Huh die was toch pas over 6 mijl rechts? Dan rijden we het smalle paadje in. Dit is ‘m dus niet (en niet eens de schuld van de tomtom, maar die bordjesmalloot is vast aan het werk geweest). Ff steken en keren, en we vervolgen onze weg op de ‘trilde-klapper-ellende’. En jawel, we bereiken de day use area. Tot onze grote ontsteltenis en tegelijk ook vreugde – staat er gewoon een grote gele schoolbus. Ja als die het ook doen… Maar zoiets weet je natuurlijk niet van te voren.

Eerst ff een bammetje en een tomsappie/chocomelkse. Er starten verschillende trails en er staan waarschuwing over hoogteziekte, sunburn en dat je plenty of water en salty snacks mee moet nemen. Dat zal toch niet voor ons trailtje zijn? De Cinder Cone trail moet een wandeling zijn van een uur of 3. Het weer kan onvoorspelbaar zijn en het waait op de top van de cone, dus we doen netjes laagjes kleren aan, GPS mee, chipies, 6 flesjes water. Aan ons zal het niet liggen vandaag:-).

We moeten eerst een pad volgen wat een beetje vals plat is en mul is omdat het lavagravel betreft. Dat vraagt stiekem al iets meer inspanning. Maar het is een mooi bos, met grote eikels (Nee! Jakkie! Dennenappels!) en nu lopen we dus een stukje van de immigrant trail (Geen idee hoe die mensen dat voor elkaar kregen zonder bordjes, met paard en wagen ect. Respect!). Aan de linkerkant zien we hoog ‘opgekruide’ Zeeuwse klei; gestolde brokken lava. En dan… Komt er een berg in beeld. Uit Steve’s mond komt een positief: ‘nee is dat ‘m, dah ga juh nie menuh!’ Hij ziet er ook wel hoog uit oeps…

Gelukkig is de bus met schoolkinderen ook deze trail gaan doen en nu kan Stefke niet stiekem aftaaien. De koters die naar beneden komen op slechte schoenen, zonder hiking gear en met zeker geen speciale uitrusting van enige soort, zien er stuk voor stuk nog ongeschonden uit. We beginnen met de klim, het zijn geen haarspeldbochten, maar een steil pad met een flauwe bocht omhoog naar de krater. We krijgen steeds mooier uitzicht, maar moeten ook steeds vaker ff uitpuffen. Het leuke is dat we het allebei hebben gehaald. Was wel écht een flinke hijs over allen maar losse sintels, maar de beloning is groot.

Ge-wel-dig uitzicht op de besneeuwde Lassen Peak (10457ft) en we staan gewoon op de rand van een krater! Jakkie doet nog ff een rondje om de krater en een stukje erin zodat je de bodem ziet. Verder heb je van bovenaf ook een goed zicht op de bijzonder getinte lavastromen (Painted Dunes) en de zwarte brokken gestolde lava (die op Zeeuwse klei lijken). Na honderduuzend foto’s het gemakkelijke gedeelte; alleen nog maar naar benee.

Het was echt een top wandeling waar we allebei van genoten hebben (zelf S met hoogtevrees) en we hebben er iets meer dan 3 uurtjes over gedaan (incl. rust en foto’s). Daarna natuurlijk nog wel ff bijna 12 km trillen en beven, maar dat mag de pret niet drukken. De camper leeft nog, geen lekker banden en de koffie zit zelf nog ín de pot:-). Nu vertrekken we naar Manzanita Lake Campground, ongeveer een uurtje rijden. We stoppen nog ff om te tanken. Er is hier voor mijlen niets en Jakkie vond 3.69 niet zo duur. ‘Doen we er toch voor 60 dollar wat in?’ Later na het tanken: ‘3.69 toch?’ Steve: ‘nee écht 4.69 hoor!’ Zo dat is vast de topper van de reis, laten we het hopen…

Het dure tankstation had wel een leuke winkel en daar kochten we 3 hele toffe bordjes. Waren we helemaal in ons element mee. Beetje jammer was wel dat Steve er op Manzanita Campground achterkwam dat het leuke bordje dat we hadden gekozen om z’n ware meat lovers-tekst door Jakkie – écht per ongeluk – was omgewisseld voor een fishermans-tekst omdat het plasticje daarvan heel was:-(. Nu moeten we dus terug, of bij iedere nog komende shop zoeken naar de goeie!

De mevrouw van het tankstation adviseerde ons voor we verder reden nog een mijl terug te gaan naar Subway Cave. Een Lavatube die gemakkelijk te bereiken is vanaf de weg. Je kan er doorheen lopen voor 1/3 mijl. Dat gingen we nog ff doen. Was echt wel gaaf, maar ook erg donker. Je moest een zaklamp meenemen en zonder kwam je ook echt niet ver…

Om 4 uur waren we op de campground. We gaan nu ff kampvuur bouwen en natuurlijk bbq-en!

Statistieken: beklimmen cinder cone: 586 m, totaal geklommen (incl. met auto) 1537 m, zitten nu op een hoogte van 1816 m en gereden vandaag 100,5 km.