sNOw

Niet zo goed geslapen in het veel te zachte bed, maar wel even wat luxer douchen en daarna om kwart over 7 naar de eetzaal, want het ontbijt was inbegrepen. Toast met scrambled eggs gegeten met een vies bakje koffie (dat kunnen we zelf beter). Om 8 uur waren we lekker weer op weg in ons favoriete huisje. Het is koud en het regent. Dit is echt een depressieve herfstdag helaas.

Als we de 97 volgen richting Fort Klammath, komen we tientallen campings tegen… Nou ja, het hotel met zwembad/hottub en ff lekker niet zelf koken was best ff lekker voor de afwisseling. De ruitenwissers doen het beter, ze waren vast uitgedroogd en nu weer volledig gehydrateerd. Tussen de buien zitten gelukkig ook stukken met zon en blauwe lucht en het lijkt steeds iets beter te worden.

Rond 11 uur bereiken we Fort Klammath en vinden een RV park aan de weg naar Crater Lake. Dat weten we dan te vast voor de terugweg. Het gebied rondom Crater Lake is vrij vlak en we rijden richting een door vulkaanactiviteit gevormde bergketen. In ons stuk is nog zon, maar bij de voor ons liggende bergen grijze wolken, waaruit neerslag lijkt te vallen. Wat ook een hele mooie regenboog geeft.

Er zijn nog geen wegafsluitingen, alleen bordje dat je snow chains bij moet hebben of traction tires (hebben we vast beiden niet..). We gaan rijden richting Steel VC dat ligt niet zo ver van de rim village alwaar je een prachtig uitzicht moet hebben over een diepblauw meer liggend in de krater van een vulkaan. Het water schijnt zo blauw te zijn, omdat er geen rivieren op het meer uitkomen. Het wordt alleen gevuld door sneeuw en regen.

We komen aan de start van de klim een wagen tegen van road management en vragen aan de meneer of het safe is om met deze hut zonder sneeuwkettingen naar boven te rijden. Hij zegt dat het wel sneeuwt en dat ze bij de rim village de sneeuwploeg al gebruikt hebben, maar het zou nog moeten kunnen. Oké:-(. We gaan het proberen. Rijden nog geen 5 minuten de berg op en krijgen regen, overgaand in natte sneeuw en vervolgens ligt er al een paar centimeter sneeuw op de weg. Er komen auto’s terug met een pak sneeuw op hun dak… We stoppen bij een auto die aan de kant staat en die zegt dat je nog wel naar het visitors center kan, maar dat de rim village afgesloten is. Ja, dan is de keuze snel gemaakt. We gaan alleen áls we ook het meer kunnen zien.

Dat is wel ff een teleurstelling. We wisten dat het weer bij Crater Lake zeer onvoorspelbaar is; dat er zelfs sneeuwstormen in augustus voorkomen, dat vaak pas half juli alle sneeuw weg is, dat er bijna het meeste sneeuw valt van heel Amerika én dat er winter wegafsluiting plaatsvindt tussen 15 en 28 oktober. Maar toch valt het tegen…

Oké ff resetten, we hebben alles nog volgens planning gedaan en wisten dat oktober een beetje dubieus zou zijn op bepaalde punten. We willen uit de herfst, dat is een ding dat zeker is. Maar ook willen we Lassen Volcanic nog niet zomaar laten schieten (dat ligt hoog, dus ook een risico). We besluiten te gaan knallen, nog ff 4 uur naar Old Station (ligt net boven Lassen).

Over de 139 Oregon uit Californië in. Het weer wordt beter. Veel zon, wel nog steeds grote sneeuwwolken om ons heen. Prachtige vergezichten en minder goede wegen. Dit is het kemperen dat we gewend zijn. Een hoop gerammel en kabaal achterin en joepie onze pot koffie bijna leeg in het kastje. Ja, dan mis je wel ff een stofzuiger, verder niet hoor;-).

Als het rond 5 uur is beginnen we er wel een beetje genoeg van te krijgen. Stop! RV-parkbord. Wij weggetje ingereden. Bosbrand geweest. We rijden hele weggetje uit. Geen RV park. Mogelijk letterlijk in rook opgegaan? Dan nog een National Forest Campground. We draaien erop. Buhhh. Hier gaan we niet staan; 1 plekje is bezet door 2 hillbillies, met een tent, een paar autowrakken en een groot kampvuur. Ze kijken ons - door de mond ademend met hun loensende oogjes - likkebaardend aan…

Gelukkig komt er nog camping; Rancheria in Hat Creek. Het wordt snel kouder en gelukkig hebben we stroom dus kunnen we de kachel testen. We grillen ff kip en toasten een bagel op de bbq en dat eten we lekker warm binnen op samen met een salade van Tender Ruby Red Leafs, tomaat en 1000eiland-dressing.

PS. De trail van gisteren in Smit Rock State Park, bleek niet ‘strenuous’ als moeilijkheidsgraad te hebben (hoe Jakkie daar nou weer bijkwam?), maar ‘most difficult’ (!).