Hotel

Vanochtend buiten aan de picknickbank zeker een uur aan het verslag zitten typen. Het was weer veel te lang geworden. Beetje koude vingers van gekregen ook. Het is vandaag tot een uur of 10 een beetje grauw, maar gelukkig opnieuw droog. Het verslag van vandaag wordt helaas niet korter…. Het had schildersdoek, berggeit en klote-apparaat kunnen heten.

Om half 10 gingen we op weg naar de Painted Hills Unit van John Day Fossil Beds. Het was weer flink door de bergen en we zijn blij dat we dat gisteren niet in het donker hebben hoeven rijden. Hier en daar een ranch, rommelig, armoedig. Nergens een tankstation, gelukkig zitten we nog half vol. De omgeving is wel heel bijzonder, met geen andere geziene staat te vergelijken en ook moeilijk te omschrijven.

Als we de Painted Hills bereiken is het rond half 11. De zon begint weer te schijnen. Het park heeft alleen onverharde wegen, maar ze zijn in redelijk goede conditie. Er is geen visitors center, maar jeeeeehhh wel een informatiepunt met mapje voor de verzameling. We eten eerst een donut die we maar ff op het gasfornuis roosteren, geen andere opties en anders zijn ze niet te kanen.

Het is geen groot park, maar wel buitenaards mooi. Afgeronde heuvels in de meest bijzondere kleuren. Zeker als de zon erop schijnt is het rood, paars, groen, violet, geel en oker echt geweldig. We doen 3 korte trails en Jakkie zou zeker nog langer willen blijven, maar omdat we hier niet kunnen kamperen besluiten we ons schema iets aan te passen en alvast naar Smith Rock State Park te gaan. Dat stond eigenlijk op de planning voor morgen als tussenstop naar Crater Lake.

Ongeveer een uurtje naar Prineville en dan via de 370 naar Terrebonne. Daar maar weer ff de tank gevuld, want hier wil je niet zonder komen te zitten. We plannen de route met de Mc Nally, want de tomtom vindt geen reet. Na het tankstation volgen we de bordjes naar Smith Rock. Omdat het al een uur of 3 is en we geen gezeik willen om weer uren naar een camping te zoeken, gaan we dat eerst ff plannen. In de mc Nally staat Eagle Crest RV Resort en dat vindt de tomtom ook op 20 minuten afstand, dus we kunnen met gerust hart Smith Rock gaan doen.

Jakkie had bij andere mensen op het blog over de missery ridge trail gelezen en dat is op het trailmapje ¾ mijl. Dat zou te doen zijn. Het landschap rondom Smith Rock is vrij vlak, maar hier in het park torenen de rotsen er flink bovenuit. Vanaf de parkeerplaats is het een klein stukje naar een mooie overlook. Dan een heel stuk naar beneden en vervolgens zie je Jakkie’s trail al liggen glimmen incl. de eerste flinke klim met haarspeldbochtjes… Steve al zuchtend, gaan we dit echt doen? Jakkie wil graag de monkey face zien die als beloning aan het eind van de trail moet zijn.

Steve gaat toch mee, maar het bordje strenuous hike is niet echt waar hij op hoopte. We klimmen samen een stuk totdat Steve zegt: ‘tot hier en niet verder, ik wacht wel.’ Jakkie dacht het even te gaan doen. Na een flinke klim verder over steile, gladde padjes en trapjes nog even gevraagd aan mensen met prikstokken hoe ver het nog was. ‘Je bent op 1/3.’ Whaaatt? Ja en toch doorgaan, want het is een irritante eigenschap om iets waar je aan begonnen bent ook af te willen maken. Nou Jakkie heeft geen last van hoogtevrees, maar bij het blijven klimmen begon me het toch af en toe een beetje te duizelen. Echter het idee dat die stomme monkey face vast niet meer ver was, hield met aan de klim. Behhh leek wel een berggeit. Bovenop de berg geweldig weids uitzicht op besneeuwde bergen, maar wáár blijft die aap??? Weer maar eens vragen. Ja hier om de hoek naar beneneden. Nee niet weer naar beneden en dan straks weer dat hele pokke eind terug naar boven hijsen zeker:-P. Nou je kan ook via deze kant terug. Dan is het vlakker en nog ongeveer 3 mijl. Ja doeiii Steve blijft vast wachten als ik er nog ff bijna 6 km aan plak….

Okay er is een lange pilaarvormige rots en met een kopvormige bovenkant. Er hangen zelfs rock climbers met touwen aan. Dat kan ik nu van op de berg zien. Als ik een stukje via de switchbacks naar beneden loop, lijkt het al een beetje op een apenkop. Ja het is genoeg! Heb geen idee hoelang ik nu al onderweg ben (had ik kunnen zien op de GPS die ik bij had…) en het lastigste wordt op verkeerde schoenen, zonder ongelukken naar beneden komen. Ook geen water of iets te eten bij. Totaal niet voorbereid dus gaat prima.

Pffft stapje voor stapje, trapje voor trapje, iedere bocht, iedere uitglijertje. En jaaaaahhh Steve zit nog op zijn plekje:-). 40 minuten weggeweest. Nu samen nog ff een flink stuk afdalen en zwetend en stoffig tot-en-met ploffen in neer in de camper.

Rond half 5 rijden naar het ingestelde RV park. Geen idee hoe de tomtom ons laat rijden, maar de mc Nally is niet zo gedetailleerd dat we deze alleen kunnen gebruiken. We gaan weer van hot naar naar her en dan zegtie op de highway: hier naar rechts! Ja dat gaan we weer niet menen hè…. Gravelroad met hek ervoor. Écht uit het raam met dat ding!!!!! We kunnen onszelf via de Mc Nally ook niet goed lokaliseren dus om nu te gaan zoeken in dit gebied is ook niet echt handig.

Daar gaan we weer. Rij maar door naar Bend. Dat lijkt ook best een grote stad. Daar vindt de stomstom ook geen RV-parken. We zien er wel 1 op de borden, maar die blijkt spoorloos verdwenen. Als het dan al bijna 6 uur is gaan we het vragen bij het eerste beste wat geschikt lijkt. Een hotel. Steve komt opgelucht terug met een State Park wat niet ver weg zou moeten zijn. De meneer stayed there all the time… Tumalo, wel weer kwartier terug. Wij weer blijblij. Gevonden. Full, nee closed for the season. Pfffff en nu?

Terug naar het hotel en daar ff vragen of we mogen internetten. 2 RV parken. 1 30 mijl verderop en 1 nogal afgelegen met waarschuwingen dat GPS het niet kan vinden en dat je onder lage bruggen door moet. ‘Do you have rooms available?’ ‘Jes a double queensize.’ ‘What’s the price of this room?’ ‘124 dollar.’ ‘Doe ons die maar! Het zwembad dat we via de lobby zagen toen we op de computer aan het struggelen waren gaf de doorslag:-).

Het voelt een beetje vreemd om de camper achter te laten, we hadden ook bij de Walmart op het parkeerterrein kunnen gaan slapen. Maar het idee dat er midden in de nacht iemand op je deur komt bonzen. Nee, dank u! We slepen het hoognodige mee naar de kamer. Bezwete, stoffige zooi uit. Zwemkleertjes aan en joepie ze hebben niet alleen een buitenbad (daar zitten een paar gozerts in), maar ook nog een bad overdekt met een soort serreconstructie. Daar is lekker niemand. Het is fijn schemerig, geen felle lampen. Het grote zwembad is niet superwarm, maar de hottub…. Aaaahhhh:-).

Daarna gaan we ook nog ff uit eten in het restaurant van het hotel (koelkast vol met spul, maar om nu op de parkeerplaats te gaan bbq-en…). Wat hebben we het weer spannend gemaakt vandaag. Voor morgen gaan we echt ff goed de adressen van de campingopties checken op internet, want aan de tomtom heb je in deze regionen echt fluit. Trusten!