Busmensen

Waarom we dát toch elke keer weer doen is ons een raadsel. Misschien een hang naar spanning en sensatie? Misschien omdat Jakkie graag docu’s kijkt over rare mensen, tokkie’s, bizarre figuren en verslaafden?

Vanochtend hoefden we er niet vroeg uit. Rond half 8 op het gemakje aan het ontbijt. Wederom mooi weertje met zon. 22 graden geeft de weersvoorspelling aan. Daarna douchen en optrutten. Ff de heksenbezem door ons kleine zwijnenstalletje. We nemen ons afval mee naar de dumpster en rond 10 uur staan we te wachten bij de bushalte.

We hebben een folder van bus 21 en waarschijnlijk hebben we ‘m net gemist want we moeten lekker wachten tot 10:32. Bitje lang, maar niet zo’n drama, want we hebben vakantie en de zon schijnt. We kopen 2 dagkaarten van 5 dollar en zoals gebruikelijk in de bus, trein, wat voor openbaar vervoer we ook geprobeerd hebben in Amerika – stappen er steeds meer koekwausen in. Om de 50 meter is er zowat een halte en bijna bij elke staat er wel zo’n feestnummer te wachten. Het lijkt wel een vossenjacht… Alleen kunnen we nu de vraag: ‘are you a fox?’ wel inslikken.

Een oudere vrouwelijk junkie met uitgespatte aderen en gebobbelde kuiten, een jongen die uit zijn rolstoel begint te groeien, in de breedte wel te verstaan. Zijn trui had slijtgaten van de aanlopende wielen, ook zag je een stukje van zijn blote billen. Een tienermoeder met een paar tanden te weinig (aan de vóórkant) en geweldig geëpileerde wenkbrauwen (weet niet hoe slecht ze van nature waren?), een stuk of wat van die gasten met te grote broeken zonder riem (je weet togggg, van die hun mooiste boxer vandaag aanhadden). Dat was nog maar de heenweg;-P.

We moeten een overstapje doen, reden wel een beetje door de hood, maar ging toch verder vrij vlotjes. Ongeveer een uurtje in de bus gezeten. Op kruising 5ft en Morrison street uitgestapt en gelijk midden in het centrum. Portland zelf een mooie, ruimtelijke stad. Netjes, duidelijk opgedeeld in blokken. Wel veel zwervers die tegen de middag op de stoepraden en bruggen zitten, maar niet vervelend zijn. Seattle doet wat cleaner aan, maar wij zijn daar natuurlijk vooral het business district geweest.

We komen voor de food trucks. Gaan dus eerst een Philly Cheese Steak eten. Samen delen we er 1 en branden allebei onze bakkus. Broodje is aan de buitenkant niet warm, maar het vlees/kaasmengsel des te meer. Het is niet vies, maar kán veel lekkerder! Daarna naar Nordstrom (sjieke hi how are you doing-warenhuis). Jakkie moet natuurlijk schoenen sjoppen of in ieder geval een beetje ideeën opdoen. Die zaak is niet veel en Uggs hebben we nu wel gezien. Dan maar naar Nordstrom Rack (de rommelige left over van vorig jaar en daarvoor-zuster). Mwahhh ook niet echt kunnen slagen.

Op naar het food truck-blok dat we vanuit de bus hadden gezien hebben. Nou dat zijn er heel wat. Mexicaans, Mexicaans, Mexicaans, Thais, Vietnamees, Chinees, Cuban, Hawaiiaans (helaas zonder poke:-(), Egyptisch, Grieks, Irakees, Ethiopisch. Geen Nederlands nog, dus als we nog een carrière in de friet en frikandellen (ja er was discussie over frika of frikan, maar Steve heeft ff de Google intelligentie gebruikt en hij heeft gewonnen) ambiëren moet dat hier zeker lukken. Jakkie wil al heel lang die Thaise salade van onrijpe papaya proberen en joepie hij staat er nog bij ook. Som Tum schijnt ie te heten. En Jakkie vindt ‘m héérlijk, Steve vindt het na een proefje te zuur en te pittig en die mot geen pinda’s in z’n eten. Pinda’s zijn voor bij de borrel volgens die zoetepruim!

Nu nog wat zoeken om te proberen voor Steve. We lopen naar het volgende food truck-pleintje. De keuze is wederom reuze. Steve gaat voor de Reuben. Dat is een sandwich met pastrami, zuurkool, kaas en eigenlijk heeft deze iets te veel herrie in de vorm van meerdere sausjes, dus Steve eet gewoon zijn favoriet; het vlees eruit en de rest mikken we lekker weg. Beetje ruimte overhouden. De gast van het stalletje is wel heel aardig en legt ons uit waar en nog een food truck gathering is en vindt dat we eerst - als echte toeristen betaamd- naar Voodoo Doughnuts moeten gaan.

Hij heeft een plattegrondje getekend en we vinden het gemakkelijk. Alleen staat er een enorme rij. Steve begint al te zuchten maar Jakkie’s interesse is gewekt door mensen die de zaak verlaten met geweldige roze gebaksdozen en achter roze drankhekken (ow zonder k) wil ze wel in de rij staan:-). Dat het 3 kwartier ging worden hadden we niet voorzien. Maar het zaakje is ook wel eens op tv geweest bij Andrew Zimmern of Guy Fieri dus als ware groupies doorstaan we het. Een mevrouw verlaat het etablissement – bijtend in haar net gekochte donut – en zegt bemoedigend voor het wachtende volk (waaronder wij): ‘a donut is a donut!’ Dat geeft de burger moed. Binnen is het hysterisch gedecoreerd, maar Steve vindt het toch ineens tof als ze door de boxen vette grindcore metal draaien (TIP). We gaan voor a Voodoo dozen (1 doos met een dozijn).

Zo staan we dus met een grote, onhandige, leuke, roze gebaksdoos (TIP) buiten terwijl we nog niet van plan waren om al de bus terug te pakken. Jakkie geeft 2 dollar aan een meisje dat met een klein hondje gewikkeld in een regenboogshawl zit te bedelen met een bordje dat ze disowned is, omdat ze gay is (of het hondje?). Ze ziet er erg jong en oprecht zielig uit. Niemand geeft wat en ze reageert heel hartelijk op de (waarschijnlijk niet verwachtte) gift. Goede daad weer gedaan voor vandaag.

Nu gaan we nog 9 blokken lopen naar wederom food trucks en daar zijn er ook nog talloze. Mauritaans, Indonesisch, Pools, Schots, Turks, Duits en Tsjechisch. Je kan het echt zo gek niet noemen. We gaan nog voor bapoa met kip en varkensvlees. Het was van een Aziatische meneer en hij noemde het steamed buns en in zijn land (we weten ff niet precies welk land) noemden ze het ook zoiets als bapao maar dan nét iets anders.

We kopen in een grote fotozaak – nog steeds zeulend met de grote roze doos – een sling strap voor de camera, want soms voel je je net een kameel met dat kreng aan je nek. Helaas geen schoenen of kleding meer gesjopt en rond een uur of drie vonden we ook nog de goeie bus terug. Ja goeie is misschien niet het juiste woord, want hij zat en werd steeds voller met crazy people. Zoals Jule zou zeggen: ‘de duistere figuren van het sprookjesbos.’

Een zwerver die in eerste instantie, naar onze zin wel vrij geïnteresseerd vroeg welke taal wij nu aan het wauwelen waren. Maar toen ons bleef bestoken met vragen hoeveel een huis huren kost in Nederland, wat het minimum loon is, wat je extra van de staat kan krijgen, welke rockband wij leuk vinden, of er goede rockbands in Nederland zijn, hoe de politie in Nederland is, of er veel zwervers in Nederland zijn, of er drugs wordt gebruikt. Pfff hij wist van geen ophouden. Toen hij uitstapte excuseerde de buschauffeuse zich en zei dat het kwam door die roze kleredoos (we hebben nog steeds niet gekeken wát er nu eigenlijk inzit). Die werkt als een rode lap op een stier schijnbaar (alleen domme toeristen kopen die natuurlijk).

Vervolgens moeten we bij de overstap (we hebben ‘m net gemist) weer een half uur wachten en of aan nou aan ons ligt… Bij onze halte verzamelen zich steeds meer malloten. D’r komt een dikkertje aangewaggeld met een groene haarband, ze is net zo breed is als ze lang is. En eentje met meer gaten dan broek en zo scheel als een oeletoeter (ze verstaan ons toch niet, toch?). Een donker getint meisje met een zwarte tutu en ontploft haar inclusief stierenring door haar neus. De ergsten waren een (waarschijnlijk) vader, ladderzat. De vriendin Jill, helemaal doorgeleipt, jankend, lachend, omvallend. En daarbij een dochter die de boel probeerde te corrigeren, mogelijk nog irritanter.

Nou dat ging allemaal in bus 21. Wij nog ff vragen aan de chauffeur of hij ons bij de halte van Fairview wilde waarschuwen, want we wisten het wel ongeveer, maar weer niet helemaal precies natuurlijk. In de bus kwam er later nog een meneer met afgebeten oor voor ons zitten en nog een oude stinkerd (schapengeur) met gaten (open wonden) in zijn hoofd. Maar de ware entertainers waren toch écht het gezelschap van de 3 voddenbalen. Het volledige van de kaart mevrouwtje Jill die al niet meer haar complete gebit had, knalde bij 1 van de stops gelúkkig met haar schedel tegen de stang in plaats van met haar resterende gebit. Toen leek ze even buiten westen en we waren ff bang dat het hele circus aan de mond op mond moest, maar gelukkig leek ze toch nog een pols te hebben. We wisten dat we er bij 1 van deze 80 haltes uitmoesten en gelukkig trok Jakkie toen uit zichzelf aan het touwtje, waardoor we maar 100 meter terug hoefden te lopen naar onze eigenlijke halte die de chauffeur blijkbaar ff vergeten was. Doeiiiii looney bin!!!!

Nou voor de avondmaaltijd dus donuts. Ze zien er echt kleurig uit en smaken best aardig. Prijs voor lekkerste gebak krijgen ze van ons niet, maar de doos bewaren we!