aMOUNTs

Zo! We zijn in ons element. Topdag gehad. We staan nu op een camping in Randle. Wel zwart aan het kamperen, want het was eigenlijk alleen voor members. Maar omdat we 40 dollar cash hadden, wilde de meneer dat wel in zijn achterzakje doen. Het is nu 17:20 en staan lekker aan de prik, dus we kunnen ook weer van alles opladen. Zeker de camera, want we hebben veel kiekjes getrokken today.

Vanochtend om half 8 ijverig naar het Ohanapecosh visitor center gewandeld (is vlak bij onze campside). Gesloten voor het seizoen. Geen national park maps of trail maps, alle busjes leeg; lekker geregeld:-(. We maken wat foto’s van de maps op het bord en lopen op de terugweg tegen een meneer aan. Een brutaal mens… Ff vragen of hij…? Hij blijkt toevallig een volunteer en heeft nog een paar trailmaps in zijn jas. Joepie. We rijden naar Grove of the Patriarchs (Floortje Dressing ooit een rondje zien doen op tv).

Steve gebruikt zijn GPS zodat we niet de weg kwijtraken, maar echt nodig is het niet, want het staat goed aangegeven en is een mooie ochtendwandeling zonder berendreiging;-). Uurtje mee zoet geweest. Mooie bomen en nog een leuke hangbrug over de Ohanapecosh river moeten overwinnen. Bijzonder helder rivierwater, emerald green noemen ze dat hier.

Omdat we toch echt graag een Mount Rainier National Park boekje willen voor de verzameling besluiten we de langere weg naar Longmire VC te pakken (change of plans). We rijden toch nog langs tolpoortjes, maar er zit niemand in het hokje. Er wordt verwacht dat je via een envelop de fee betaald. Maar omdat de mapjes op zijn en we die ellendige dingen tot overmaat van ramp van achter het glas naar ons zien grijnzen, gaan we lekker niet betalen puh! Karren maar weer. De route blijkt een goede keuze, want het is een mooie weg om te rijden met geweldige views op de besneeuwde mount Rainier. Én bovenal hebben ze bij Longmire eindelijk het zo begeerde koleremapje (gratis). Check!

Omdat het ondertussen 12 uur was en we uit ervaring weten - dat als we een beetje te pruimen willen blijven – we op gezette tijden moeten pauzeren voor de maaltijd. Lekker van die altijd vers blijvende witte bammies met een goei bakske pleur en we konden weer verder. Besloten om naar Windy Ridge viewpoint Mount St. Helens te rijden.

Eerst naar Randle, ongeveer 1 uur en 20 minuten. Prima weg, lekker weer, af en toe wat drupjes regen, maar vaker een mooi herfstzonnetje. Prachtige herfstkleuren maken het landschap een lust voor het oog. Echt een hele mooie omgeving!

Bij Randle gestopt bij het ranger station om te checken of er campgrounds beschikbaar zijn in Mount St. Helens National Volcanic Monument of het aangrenzende Gifford Pinchot National forest. Er hangt van alles op de borden, maar de ranger is tot 13:00 met lunch. Hè het is toch al bijna half 2? Wij lekker morrelen aan die deur… Ja duhhh het is zaterdag en dán is er niemand. Ook hier zien we weer zo’n glimmend NVM-mapje achter glas… Alles in deze omgeving is wel een beetje veel dicht rond de herfst:-(. Gelukkig heeft het als voordeel dat het rustig is op de weg en we weinig aan polonaise doen in het verkeer.

We hebben wel een krantje gescoord en we gaan het gewoon nog ff doen. Windy Ridge here we come! Net onderweg zien we deze camping en we weten dat we dezelfde weg sowieso terugmoeten, dus als we geen camping tegenkomen, wordt het deze. Steve zijn beurt om te coureuren en hij moet flink zijn best doen. Flink stijgen, pittig dalen, slecht wegdek, switchbacks. Maar ontzettend mooi. Eerst regenwoud, daarna wat hoger dennenbomen en ook groener met loofbomen. Ook hele stukken in de prachtigste herfstkleuren. We rijden al zeker anderhalf uur en er wordt telkens gezegd dat we fee moeten betalen, maar bij de borden ook weer geen mapjes dus dan ook geen fee van ons.

Het laatste stuk waar de uitbarsting heeft plaatsgevonden is weer heel anders. Echt heel bijzonder. Diepe dalen, flinke afgronden, kale bergen, af en toe een groene boom, maar vaker nog kale, grijze stammen. Het is superhelder weer en regelmatig zien we Mount Rainier prachtig in beeld. Ook nog een andere grote besneeuwde bergtop. We zijn er nog niet uit of het nu Mount Hood of Mount Margareth is…

Na een lange rit van bijna 2 uur bereiken we de top. Echt wel speciaal om tegen zo’n weggeblazen bergtop / kraterrand aan te kijken. Zeker wel heftig wat de uitbarsting van Mount St. Helens heeft aangericht, nu 34 jaar later nog te zien. We kunnen nog een berg op met allemaal trapjes voor een beter uitzicht. Jakkie gaat tot de top, Steve blijft op de helft met mensjes praten. Daarna knallen we in een uurtje naar beneden en gaan voor deze camping omdat we onderweg niets bruikbaars tegenkwamen.

Zo! En nu iets te knagen maken!