I've been everywhere man ~ Johnny Cash

Nou nog even het laatste epistel eruit persen. We zijn ondertussen al een paar dagen terug in Nederland en zélfs wezen squashen. Ja, door die nieuwe sjoes van Steve was er toch echt geen reden om het maar weer een jaartje op zijn beloop te laten. Ook afgesproken om het vaker te gaan doen, maar daar blijven we verder geen blogg over onderhouden. Iedereen: ‘Pfieuw, gelukkig!, thank god…’

De laatste avond in Miami. Eerst wilde Jakkie toch echt heel even zo’n Kardashian winkel in levende lijve zien. Was niet zo ver lopen en stelde ook niet zó veel voor. Zo puntje afgestreept. Toen de Miami Ink shop, was ook niet veel te zien en stelde ook niets voor. Verder naar het strand. Was wel flink strand, verleidelijk helder water, maar het zand van Atlantic Beach was nét iets fijner en witter.

Daarna was het ondertussen tijd geworden voor een borreltje. Dat moest deze keer aan Ocean Drive plaatsvinden. Drankje was prima, bar niet spectaculair, de rekening wel… Veertig dollar voor twee bier en twee wijn! Later zagen we echter dat de 18,5% gratitude (!) er alvast bijberekend was en wij nog netjes tien procent tippen; gul als we zijn:).

Eten. Ja dat moest ook nog. We gingen voor sushi. De eerst gekozene op het web konden we niet vinden dus nummer twee in de achterstraat. Was een goede keuze! Nog even getwijfeld of we een twee- of driepersoons boot zouden nemen. Gelukkig niet hebberig gebleven, maar verstandig voor twee gegaan. Misosoepje vooraf en hele lekkere, nette sushi en sashimi. We kregen de boot nét leeg, maar ’t was wel een beetje stuffen op het laatst…

De volgende morgen zou Jakkie om half acht gaan zwemmen. Het werd kwart over, maar het is gelukt. Helaas geen bewijs van, want Jakkie had de camera wel bij, maar Steve had besloten om de batterij júíst gisteravond op te laden – dus die zat er niet in. En dan kan je er nie veel mee hè… Maar het water was super: fijne temperatuur, prachtig licht blauw / groen. Nog lekker rustig op het strand, een paar fanatiekelingen, paar sporters en volgens mij wat mensen die hier overnacht hebben… Na de duik doorgewandeld naar de Starbucks en een bakske hazelnut en een caramel opgehaald. Nog vóór het grote inpakwerk, een rustmomentje.

Het inpakken lukte wonderwel goed. Wel een beetje bang voor het gewicht van de koffers. Wát lijken die krengen altijd zwaar op de terugreis! Maar alles hebben we erin gekregen zonder al te veel stouwwerk. Helaas konden we geen ‘late check-out’ krijgen, dus moesten we echt om twaalf uur de straat op. Eerst maar een wandeling naar het strand voor nog wat foto’s (die Jakkie had wíllen maken vanochtend…). Voor de lunch een Cuban Sandwich. Jeetje wat is dat brood toch slecht hier; geen knapperige korst en dreug! Gelukkig zit er friet bij…

Ja en dan heb je nog van 13:00 tot 17:30 waarin je vanaaaaalles zou kunnen doen. Kunnen. Maar het is de laatste dag en die lukt nooit zo goed. Aan de ene kant lekker een nachtvlucht, maar dat wáchten pffff. Nou dan maar een frappucino bij de Starbucks. Net iets te snel na de maaltijd; niet weg te krijgen daarom. Het is wel koel in die tent, maar van die pianomuziek krijgen we na drie kwartier ook de zenuwen. Dan de winkelstraat nog maar eens. Warm! Met die zon zijn we ook helemaal klaar. Nog een oplevinkje als Jakkie nog een jurk en een jasje vindt (koopt in een winkel duhh), maar vervolgens twee uur op het bankje voor de Subway gezeten.

Rare meneer van het reisbureau naast de Subway dacht echt: ‘wat doen die mensen in Miami, je gaat dáár toch niet zolang zitten?’ Kwam die gast aan ons vragen: ‘Trip to Everglades, Key West?’ ‘Nee man! Daar zijn we al geweest.’ ‘Transportation to airport?’ Ook nee, je kan niets aan ons verdienen, we rijden zelf naar de luchthaven. Echt niet leuk; dakloos zijn. Als we gewoon nog even terug naar de kamer hadden gekund, uurtje tv kijken of nog zwemmen en kunnen douchen – was de dag iets beter door te komen geweest. Dat weten we ook weer voor een volgende keer; in vergelijkbare situatie, boeken we een nacht bij!

Om kwart voor vijf de auto laten halen, die was er pas om kwart over vijf. Volgens de tomtom zouden we in vijfentwintig minuten op Miami International zijn, maar er was dikke file, dus dat was pas rond zessen. Auto inleveren was als het gekozen zakje chips (van op de heenweg) uit het raam gooien. Stelt echt niets voor. Auto in de rij zetten, motor uit, sleutels erin laten, spullen uitladen, barcode wordt gescand, we krijgen een bonnetje and then we’re done. Evt. problemen worden uiteraard via de creditcard verrekend, maar als het goed is geen extra kosten, want we hebben geen brokken gemaakt, zelfs niet een krasje. Het was een fijne auto: groot, sterk, braaf en bovendien een stuk minder dorstig dan de camper.

Op Miami Airport was het een beetje wazig. We vliegen vanaf gate F16 (snel vliegtuigie;)), maar blijken in te moeten checken op G? Stiekem allebei nog steeds stressen over het gewicht van de koffers. Was niet nodig, Steve was drie kilo aangekomen en Jakkie zes. Daarmee bleven we ruimschoots onder de tweeëndertig kilo per bagagestuk. De gedachte ‘het is altijd nog goedgekomen’ moet het nu ondertussen toch wel eens gaan winnen van ‘ze zijn toch nog nooit zó zwaar geweest’…

Als we door de douane zijn, zitten we weer in een allersaaiste Amerikaanse wachthal. Alleen een Pizzahut, wat souvenirshops en een kleffebroodjeszaak. O ja en een bar met biertjes in een plastic beker van negen dollar stuk, waar Steve er twee van neemt. Een pizzaatje voor ons beiden en een bakje fruit van vijf dolly’s. Zo komt ons geld wel op. Gelukkig valt het wachten mee. Om negen uur gaan we boarden en netjes kwart voor tien de lucht in. Heerlijk een vliegtuig vol met voornamelijk rustige Nederlanders. Prima vlucht, best redelijk geslapen, iets te weinig te drinken gehad, maar verder ging de tijd gevoelsmatig sneller dan ooit op een vergelijkbare vlucht.

Op Schiphol liepen we in één streep door de van der Valk bus in. Goed getimed. Bij de toekan ff een nieuwe uitrijkaart halen en kijken of het roze dakje het gemis overleefd heeft. Alles ingeladen en ja hoor bij de poort moeten we van dat kaartje toch een euro betalen. Niet dat we dáár nou te gierig voor zijn, maar we hebben helemaal geen eurootjes. Jakkie terug naar de desk, ze had een verkeerd kaartje meegegeven, ’t is toch lekker voor gratiesj.

Ahhhh ’t autootje is toch wel een beetje wennen. Zaten we altijd zo met onze knieën in de nek? En Steve is maar drie keer vergeten te koppelen bij het remmen haha. Het gekke is dat we allebei met de huurauto geen enkele keer hebben proberen te koppelen, dus geen van de bijrijders is door een flinke trap op de rem richting de voorruit geslingerd. Dat hadden we vorig jaar nog wel eens per ongeluk op een onbewaakt monumentje:).

Ja het zit er dus alweer op… De vakantie is echt omgevlógen. Deze trip was een experiment in meerdere opzichten; het eens proberen met een auto in combinatie met hotels / motels én een ander stuk van Amerika doorkruisen. Nou onze trouwe lezers hebben ongetwijfeld al begrepen dat we véél liever met een camper gaan dan nogmaals die vlooiennesten te trotseren.

Qua kosten maakt het niets uit hebben we ondervonden. Met de camper hebben we écht veel meer geld uitgegeven aan tanken, dat was nu met de auto beduidend minder. We hadden ooit wel besloten – reeds na de eerste trip – dat we niet zoveel kilometers meer gingen maken. Vijfduizend was de max voor deze vakantie hadden we samen afgesproken, dat was ook de geplande route, maar we moeten bekennen dat we weer gefaald hebben in deze. De eindberekening is onverbiddelijk; 6043 km it is…

De snelwegen met veel exits waren uiteraard veel beter te doen met de auto dan met een camper. Ook beweeg je je een stuk minder opvallend als toerist door het verkeer dan met zo’n schreeuwerige plaatjes camper. Dirt roads zijn met een auto begaanbaar en gaan we met de camper sowieso niet meer doen (refererend aan onze eerste USA trip). Maar voor onverharde wegen kan je nog veel beter een 4x4 huren voor een paar dagen, daar waren we vorig jaar al uit.

Hotelovernachtingen zijn duurder dan campingplaatsen én we hebben geleerd dat een hotel niet minder dan 60-70 dollar/euro per nacht mag kosten, want een tientje meer of minder maakt hét verschil tussen ‘dump’ of ‘goed te doen’. Ook weten we nu ondertussen een beetje welke ketens er altijd wel goed zijn en welke je moet mijden als de pest. We voelen niet de behoefte nog verder onderzoek te doen hoor by the way:).

We gaan óók liever met de camper, omdat je dan veel meer buiten leeft. Onderweg kan je gewoon een koffietje zetten of zelf een broodje smeren. Ook houden we van fikkie steken en een beetje barbeknoeien. Verder heb je je eigen frisgepoetste – of alleen door onszelf bevuilde – toiletje bij. Je hoeft ’s avonds niet meer op jacht naar een kleffe hap, we kunnen gewoon zelf boodschapjes doen (vinden we leuk) en de koelkast volstouwen met lekkere én gezonde dingen. Ook pak je de koffer uit - en pas aan het eind - weer ín. Want dát vonden we ook echt vervelend, die troep telkens en niets kunnen vinden.

Al met al was het weer een superreis. De derde die we tot een goed eind gebracht hebben. Het was deze keer een interessant stuk Amerika met iets meer historie en bezochte steden, maar mocht er nog één komen – dan toch liever meer natuur en weer iets westelijker.

En dan als afsluiter de bucket list. Neeheeee we gaan ze niet stuk voor stuk behandelen, wees maar niet bang:). Na een korte optel- en aftreksom kunnen we met blijdschap mededelen dat we een 75% score behaald hebben.

Big thanx for the support along the way, tot laters y’all…

(muziek) Note: de laatste reisverslagtitel was reeds beslist vóór de reis. Omdat we er zo blij van worden en in de song ondertussen al heel wat door ons bezochte plaatsen voorkomen. Maar….. Nog lang niet genoeg!!!!!!