Jefferson Airplane ~ Somebody to love

Een verslag met een dagje vertraging. Werkt echt tof zo’n primatoertje… Omdat Jakkie nogal snel misselijk is, leek het ons verstandig dat ze maar zo’n pilletje innam. Wat gingen we doen dan? Nou, vliegen met een watervliegtuigje naar The Dry Tortugas National Park. Dát is het meest zuidelijke puntje en niet die stomme boei op de haven van Key West, waar het kei druk is zodat je zelfs ’s morgens in de rij moet staan om ff een foto te trekken.

Om half tien werden we verwacht op Key West International Airport. Na een korte uitleg en keuze van drankjes voor in het koelboxje dat we meekregen, op naar het vliegtuig. Met zeven andere mensen: Schots echtpaar, gezin met twee dochtertjes uit South Carolina en meneer uit Anchor Alaska. We kunnen allemaal bij het raam zitten op van die kleine gekke stoeltjes. Het is uiteraard weer druipend wárm, maar het opstijgen is zo gefikst en dan blaast de wind via een waaigaatje in je raampie op je hoofd. Maar het blijft warm… Het uitzicht is geweldig! Scheepswrakken, riffen, eilanden en onderwater desert (duinen). Ondanks het pilletje is Jakkie toch een beetje misselijk, maar het is vol te houden (het zal moeten…). Aangegeven werd ook dat we haaien, dolfijnen, grote zeelschildpadden en roggen zouden zien. Helaas vliegen we toch best hoog en als je iets ziet - of denkt te zien - ben je er vrij snel voorbij. Wel een paar zeeschildpadden, roggen en een grote vis gespot, maar geen haaien en dolfijnen.

Na een half uurtje vliegen landen op het water, een beetje hobbelig, maar het vliegen met het vliegtuigje gaat relaxter als dat we vooraf ingeschat hadden. Het is toch wel een vreemd plezierig gevoel om op zo’n afgelegen fort aan te komen. Eerst hebben we een stukje van fort Jefferson bekeken en op de uitkijk gestaan. Toen naar een strandje om te snorkelen. Er wordt ook met boten naartoe gevaren, maar meer dan een man of vijftig lijkt er niet op het eilandje aanwezig te zijn. Volgens de piloot kan je overal je spullen laten staan; er wordt echt niets gestolen. En zo voelt dat ook, heel relaxt en natuurlijk ook warm;).

Nou wij kneusjes snorkelen. Steve hep natuurlijk weer een duikbril die nie past. Loopt zijn ruitje telkens vol en het water ís zout! Aan het strandje is het paradijselijk mooi, superhelder water – maar als we een stukje aan het flipperen zijn… Een kwal. En nog een kwal. Paarse kwallen. Bah! Daar worden we niet blij van en wij zijn ook niet van die diehards. Beetje mietjes, want… ‘gatver! Wat is dát?’ ‘Ja Jakkie dát is nou een Baracuda.’ Dat beest is wel anderhalve meter, doet niets als wij ook niets doen. ‘Nouww ik hep ut er nie zoaû op.’ De geoefenden gaan echt ver de zee in, maar wij blijven verder lekker bij het pierestrandje. Het is zo al bijzonder genoeg! En als we aan de buitenkant van het fort over de wal van de gracht lopen, zie je ook veel vissen en koraal. Das ook leuk:).

Na twee uurtjes op het eiland, vliegen we weer terug. Wederom roggen en schildpadden, maar geen haaien of dolfijnen. Het was een supergave excursie. Echt bijzonder om zoiets eens te doen. Alleen is Jakkie de rest van de middag niets meer waard, omdat je zo duf als een konijn wordt van zo anti-reisziektepilletje. Eerst uurtje slapen. Dan een wrapje gegeten van de hotelbar op de kamer. Dan nog meer slapen. Dan een mojito proberen; we hadden nog een 2for1-bon van het hotel. Nou dat helpt natuurlijk ook niet. Nog meer slapen. Steve was niet zo gaar, want die heeft niet van die pilletjes nodig, maar vond het verder ook prima om niets meer te doen, gelukkig. Toen hebben we maar besloten dat vandaag een relaxte dag wordt en lekker binnengebleven in de koelte. Zelfs geen puf voor het reisverslag en ook niet meer gegeten.

(eer) Gisteravond nog wel naar Duval street geweest. Borreltje gedronken bij Willy T’s (van de dollarbriefjes), best leuke tent. Alleen een beetje jammer van de wankele tafels en krukken. Daarna nog even gekeken bij Sloppy Joe’s, maar geen zin in een Sloppy Joe, dus toen nog iets gegeten bij Willy T’s. Crab cakes voor Jakkie en een pannini voor Steve.

ps. Ja we weten het... De titel van het liedje is niet toepasselijk, maar de bandnaam was zo leuk én paste zo goed, plus dat het een goei nummer is.