I'm a train ~ Albert Hammond

Nou we hebben een telefoonnummer en e-mailadres van Diane. Ze gaat binnenkort met pensioen en dan naar Colarado verhuizen; we kunnen anytime op bezoek komen. Zij komt uiteraard ook naar Nederland, dat wilde ze al heel lang. Steve moest wel ff uitleggen waar het lag en dat het echt maar ietsiepietsie is vergeleken met Amerika. Het gesprek ging van traveling the world tot politiek en geschiedenis. Toch nog een beetje laat geworden.

Om half acht toch echt eruit en naar de beach gehobbeld. Afspraak is afspraak. De zon schijnt al prachtig. Het water van de zee is weer heerlijk. Ook Steve heeft een paar golfjes gepakt. Het ging - maar niet van harte;). Daarna terug naar het hotel, douchen en inpakken. Vervolgens ontbijtje in de eetzaal. Deze was ook helemaal gaaf ingericht in classic diner style. Echt heel leuk gedaan! Diane gedag gezegd, uitgecheckt en rond half elf weer op weg.

We rijden voordat we naar Orlando gaan eerst naar St. Augustine, de oudste stad van Amerika. Onderweg nog even geparkeerd en het duin over om een blik te werpen op het strand en de oceaan. Bijzonder mooi strand, weinig volk, helder water en lekkere golven. Jakkie mocht wel even pootjebaaien, heerlijk want het is loeiwarm; zelfs op het strand met iets wind! Helaas kunnen we niet blijven. Steve vindt dat niet zo erg, Jakkie wel:(.

In St. Agustine zagen we eigenlijk bij het inrijden van de stad al dat dit weer op zijn Amerikaans uitgemelkt wordt. Toch even bij het visitors center naar binnen gelopen. Toen besloten dat we met een soort treintje in iets meer dan een uurtje door het stadje zouden sjezen. Nou dat hebben we geweten… Bla bla bla, gebouw dit, gebouwtje dat, stopje hier, stopje da… Boem! Ongelukje! Taxid river reed zo tegen ons treintje aan. Wachten, politie erbij, nog meer wachten. Toen overstappen op andere trein. Pfff we waren het al snel beu. Houten zweetreet. Wij op de kaart kijken waar we het beste eraf konden springen. Zo dicht mogelijk bij de auto. Twijfelen we weer te lang. Ja de trein gaat gewoon verder. Woeh woehhh!!! Ja hoor, gaat het geluid kapot (dan konden de mensjes dat oeverloze gewauwel niet meer volgen achterin). Weer wachten, worden naar ander treintje gebonjourd. Toen waren we het beu! We lopen wel terug…

Dat was nog best een stukje, maar alles beter dan zo’n tourist trap! Onderweg verkoeling gezocht en geluncht bij Dairy Queen, niet zo’n frisse tent. Toen ahhh lekker gekoeld over de weg glijden in onze wagen, das een stuk beter dan zo’n stom treintje! Iets minder dan twee uurtjes naar Orlando. Prachtige wolken met helblauwe lucht onderweg; blijven we ons over verbazen. Bij Orlando echter wel béwolkt.

Westgate Resort was ff iets anders dan we gedacht hebben. Een hele introductie bij het inchecken. Dan worden we ook nog in een ‘als we morgenochtend een uurtje van je tijd mogen, krijg je 75 dollar terug’ gelokt. Het ging allemaal vrij snel, maar het deed Jakkie denken aan een documentaire die ze een poos geleden had gezien. Pfff helemaal naar de kamer geloodst. Achter een golfkar aanrijden om het te vinden. Het is echt mega hier! Zeven zwembaden. Daarna nog meer uitleg over de kamer, hoe alles werkt en wat je kan doen. Jaja gast, hier is je fooi, ga nu maar weg! We zijn hier maar twee nachten haha. Wat een kolder. Ondertussen doormalend over dat trucje waar we nu morgenochtend om half negen voor paraat moeten staan. Eens even googelen. O Ja! ‘The Queen Of Versailles’, zó heette die docu. Dat was die David Siegel met zijn timeshare-gedoe. Westgate… ’t Duurde ff maar één en één is twee; we zitten in Westgate (…) Dát is zijn bedrijf whahahah.

Toen nog even eten in ‘the Smokehouse'. Een apetizer voor Jakkie en een sampler plate voor Steve. Niet zo bijzonder en uiteraard veelste veul. We hoeven echt nog niet naar huis, maar het eten van thuis dáár zijn we wel aan toe!