Funland at the beach ~ The Dead Kennedys

Na een kriebelig nachtje – we voelen het gewoon als het hotel niet koosjer is – rond acht uur vertrokken. Koffietje meegenomen en een reep van het ‘grab away breakfast’ en ff getankt. Toen ongeveer een half uurtje binnendoor gereden naar Congaree National Park.

Congaree was een national monument vanaf 1976 en sinds 2003 een nationaal park. Het is niet zo’n enorm groot park en niet zo bekend. We hebben natuurlijk weer niet de hele dag de tijd, want we moeten ook nog kilometers maken, dus hebben we de ‘boardwalk’ gedaan. Een mooi rondje van ongeveer anderhalf uur om een indruk te krijgen van het gebied. Bijzondere boomsoorten gezien, van sommige soorten schijnbaar ‘champions’ in hoogte (daar worden Amerikanen blij van). Woodpeckers gehoord, helaas niet gezien. Verder zwammen, spinnen (grote!) en als er niet zoveel van die verrekte muggen waren hadden we soms ook nog iets langer stil kunnen staan. We vroegen ons echt af of onze mosquito repelment niet tegenovergesteld werkte…

Daarna nog een uurtje binnendoor. Vijf steden dertien kerken… Man man man wát een kerken hier in South Carolina. Methodist, Baptist, Luthers. En bij allemaal stonden auto’s. Toen was het twaalf uur en kwamen we toevallig uit op een fastfoodkruispunt waar we een acht inch Domino pizzaatje naar binnen hebben geschoven voor de lunch. Met een Mountain Dew; dat drinken ze hier voor ontbijt in plaats van melk, thee of jus d’ orange. Het is gewoon een kruising tussen Tonic en 7up. Buiten bij de bezinepomp op een stoepje geluncht. Grappig om te zien wat een raar volk er allemaal langskomt, van zwerver tot fris opgedirkt uit de kerk.

Toen de higway op en deze voor 230 mijl volgen. Verder niet echt spannend. Georgia door. Én we zijn weer terug in Florida. Nog twaalf dagen te gaan en we gaan Florida nu ook niet meer uit. Ons hotel in Atlantic Beach is leuk! We kregen een up-grade naar ‘the Rat Pack room’. Alle kamers hebben een fifty’s thema. Bad Boys: James Dean, Marlon Brando, Steve McQueen and Paul Newman. The Rock ’n Rollers: Elvis Presley, Roy Orbison en Chuck Berry. The Rat Pack gaat dus over Dean Martin, Samuel George ‘Sammy’ Davis Jr., Francis Albert ‘Frank’ Sinatra. Het thema is doorgevoerd van fotobehang, posters, fifty’s meubilair tot afwerking van de stopcontacten met stickers van de mannen. Ook aan films en muziek in stijl is zélfs gedacht. Jammer dat we hier dan maar weer één nacht blijven. Vooraf alles plannen geeft rust, maar heeft dít als nadeel. Morgen gewoon weer verder.

Steve stond niet echt te springen, maar Jakkie wilde toch echt ff dippen in de Atlantische Oceaan, die maar twee blokken verderop is. Nou dat viel alles mee; niet ver lopen, mooi wit zand, niet megadruk meer rond zes uur en aangename temperatuur, ook het water is echt lekker. Nee! Steve wil er niet in. Jakkie heeft ff lekker gepoedeld in de golven en dat was voor herhaling vatbaar. Hopelijk morgenochtend geen ‘it seems like a good idea at the moment’, maar wel echt de bedoeling om er voor we vertrekken nog een keertje van te genieten en… heel misschien gaat Steve dan ook wel mee:).

Om haf acht eten in een visrestaurantje. Yellow fin tuna voor Jakkie en mixed seafood grill voor Steve. Was lekker, leek op het eerste gezicht geen corpulente maaltijd maar toen we terugliepen konden – voor de schone schijn - onze buik toch niet zo goed meer inhouden.

Omdat ons hotel in een u-vorm is gebouwd, hebben we een besloten binnentuin. Waar we, zoals Jakkie – refererend aan de lijst – had gezien dat we konden bbq-en. Dat hebben we niet meer gedaan, maar wel gezellig om nog even wat te drinken. Steve zit daar nu nog met een mevrouwtje uit Georgia te kletsen en nu ik dit af heb, zal ik deze beginnende romance maar eens gaan verstoren:).