Whiskey in the jar ~ Metallica

Op Victory Park zouden food trucks moeten staan volgens de TVfoodmaps-app. Nou wij hebben ze niet gevonden. Het was wel donker ondertussen, maar het was er totaal uitgestorven. Toen maar een Black Angus rib eye steak bij ‘Puckets’. Vlees lekker, frieten veel te zout, puree droog en flauw en groente… Eén sperzieboon met spek omwikkeld is geen groente hoor!

Toen lekker slapen. Wekker stond weer vroeg, wederom niet nodig gehad. Half zeven eruit. Bakske koffie van het hotel. Geen ontbijt gedaan, het was er wel trouwens. …Steve!? Maar op de tweede verdieping dus niet heel raar dat hij het niet gevonden had gisteren. Netjes om acht uur reden we de stad weer uit. Eerste stuk over de interstate 24, toen stukje highway 231 en via Booneville highway in Lynchburg aanbeland.

Wat is er in Lynchburg? Nou! The Jack Daniels Factory. Als we een uurtje wilden wachten konden we een sampler tour doen; dan mocht je proeven. Had Jakkie wel zin in, maar uur wachten vonden we te lang én de toer die gelijk startte was ook nog eens voor gratiesj. Dus gelijk aangesloten. Was leuke rondleiding. De fabriek was redelijk authentiek en bezit zeker niet veel moderne technieken. Niet vergelijkbaar met de food safety van de frietfabriek volgens Stefke. We mochten erin zonder haarnetje, ruiken in de fermentatietanks terwijl je zonnebril er bijna inpletterd, een hondje mocht zelfs mee etc. Maar heel veel publieke gedeelten zien er echt gelikt uit. Mooie platen en foto’s aan de muur, informatieve filmpjes en gratis water of citroenlimo aan het eind in een prachtige ouderwetse bar. Goed toertje!

Daarna lunch in het dorpje. Het was nog geen knapperig broodje (die missen we ondertussen al een beetje), maar best wel aardige sandwich. De rest van de route gaan we binnendoor doen: Winchester highway, 64, 41, S. Pittsburg mountain road en aan het eind toch nog een stukje snelweg. Nou dat heeft Stefke geweten; echt iets anders dan twee uur rechtdoor! We zijn over allemaal slinger-de-slanger-weggetjes gereden, veel klimmen en dalen, nergens staat echt duidelijk nog hoe hard je mag en de tomtom weet het ook niet meer. Wel allemaal boerderijtjes, aparte huizen - nette en vervallen. Leuk om te rijden en zeker niet meer saai.

Rond een uur of twee zijn we bij ons hotel in Chattanooga. Of is het nu ineens weer drie uur? We schijnen weer een tijdzone gepakt te hebben. Ook onderweg nog klein stukje door Georgia gereden, dat hadden we niet voorzien. Op het bord stonden nog perziken ook haha. De spullen nog niet uitgeladen, maar gelijk door naar Ruby Falls.

Beetje aparte mensen werken daar. Rare gozert met uitpuilende ogen, gelukkig hoefde we met hem niet 260 feet onder de grond. Dat was met een meneer met lang wit haar en een flinke kunstklappert. Best een eind door de grot voordat we bij de waterval aankomen. De grot is redelijk goed verlicht en misschien komt het ook wel door de fotocursus, maar de foto’s lukken een stuk beter dan toen in Wind Cave NP. Foto’s van de waterval – waar het toch écht wel een beetje omdraait – gaan dan weer helemaal niet goed. Dan wil die camera weer niet focussen, zetten ze steeds andere kleuren licht op de waterval (bij de ene kleur lukt het beter dan de andere), dan staat er weer een Chinees in de weg en… Dan gaat het licht uit en gaan we terug. Wij twee handigûrts hebben dan drie foto’s en een twee filmpjes:(.

Daarna gaan we nog een stukje de berg op en af toeren. De remblokken hebben hun best moeten doen en de cruise control remt niet zoals bij de camper af, maar laat je gewoon door de vangrail heenschieten (vangrail hebben ze wel meer hier dan aan de Westkust). Toen eten bij Sticky Fingers. Burger voor Steve en Po Boy voor Jakkie. Lekker, maar niet bijzonder.