Traffic Jam ~ James Taylor

We zitten in een geweldig ritme, weer 4 uur ’s morgens wakker pfff. Eerst maar eens het reisverslag van gisteren getypt, want daar hadden we echt geen puf meer voor. Daarna alle shit weer inpakken; das een gedoe hoor! Vervolgens ontbijten in het hotel. Continental breakfast, de keuze is reuze. Van oatmeal tot zelf wafels bakken, wij hebben het maar gehouden bij een omeletje, yoghurt en koffie met – jaahh lekker een oude bekende – vanilleroom.

Voor vertrek eerst even tanken. Dat is een pluspuntje voor de auto ten opzichte van een camper. Voor driekwart tank ongeveer 60 dollar, dat is ff iets anders dan 140 dollar die de camper bijna dagelijks naar binnen slurpte… Rond half tien vertrokken met de bedoeling het eerste stuk nog een beetje toeristische route te doen. We pakken de 98 tot Pensacola. Niet zo’n goed idee; van de stranden zag je bijna niets, alleen af en toe een glimp, van hagelwit zand, dat wél. We rijden de hele tijd tussen de hotels, fastfoodketens, veel stoplichten weer en het is megadruk dus schiet niet op. Ook telkens regenbuien, maar dat heeft dan wel wat, want zo snel als we erin rijden, rijden we er ook weer uit.

Rond een uur of elf onze eerste Starbucks. Lekkere hazelnut macchiato met plakje strawberry swirl cake voor Steve en pumpkin voor Jakkie. Daarna wilden we ff op gaan schieten, dus de interstate op. Nummer 10 west. Nou ik zal het kort houden: file, regen, zon, Florida uit, Alabama in, file, keiharde regen, zon, Alabama uit, Mississippi in, stapvoets rijden door hoosbui, file, Mississippi uit, New Orleans in. Pfff wat een rit… Met anderhalf uur vertraging zijn we dan toch rond vijf uur bij het hotel. Gelukkig gemakkelijk gevonden. Rond New Orleans was het wel heftig met het verkeer, veel rijbanen en exits, maar ’t ging helemaal vlekkeloos.

Het is echt weer eens iets anders deze stad, niet zo’n standaard Amerikaans model. Lekker veel ouwe meuk, heel bijzonder sfeertje. Jakkie houdt niet zo van antiek; kan kunst echt niet van kitsch onderscheiden, maar dit heeft toch echt wel wat. Ons hotel is ook leuk. We hebben van die louvredeurtjes aan de straatkant, Stephán kan zo een serenade voor Jâqueliné zingen. Keep on dreaming haha. De auto wordt valet-geparkeerd, dat is maar goed ook, want Jakkie zag het ff niet zitten om file te parkeren met die bak.

Vervolgens zijn we een rondje gaan doen door het French Quarter, de wijk waar ons hotel zich bevindt. Echt wel leuk, relaxte mensen, veel markante types en bijzondere gebouwen. Een gave peperwinkel bezocht. Allemaal hot sauces, relish’s, jelly’s. Pittig in alle soorten en maten én alles kon geproefd worden door met lekkere tacochips te dippen. Mmmmhothothot. Vervolgens een borrel bij Harry’s. Lekker ranzig uitziende kroeg, maar serveert dezelfde chardonnay als Jakkie in de koelbox heeft. Deze dan wel voor $5 ’t glas, maar we hadden het gezellig, dus helemaal niet erg. Steve had een domestic beer; Blue Ribbon van Pabst. Vond ie ook best lekker.

Na de borrel terug naar de hut. Met de TV Food Maps-app een restaurantje gezocht. De keuze is gevallen op ‘The Old Coffee Pot’, Guy Fierry van Diners, Drive – inns en Dive’s heeft deze toko ooit bezocht. Eerst liepen we er voorbij, maar na een stukje Bourbon Street (de uitgaansstraat van New Orleans) – die ze beter Smelly Street kunnen noemen, báh – en een blokje om, vonden we het toch. Steve heeft baby back ribs op en Jakkie the triple D combo (na het bezoek van bovengenoemd tv-programma). Op het bordje van Jakkie: jambalaya, crabcake, grilled chicken, boontjes en garnalen. Steve kreeg bij zijn ribs ook nog cornbread, maar dat is niets voor ons, net cake en dat hebben wij liever bij de koffie ofzo.

Toen met een omweggetje terug naar het hotel. Elkaar nog bijna ff de hersens ingeslagen over de juiste route. Gelukkig hadden we het allebei fout én goed, dus het is niet geëscaleerd;). Na deze heel vermoeiende reisdag en onze supertoffe avond in Njoe Awleans, rond een uurtje of negen alweer volledig gevloerd.