Roadhouse Blues ~ The Doors

We zouden gisteren ff een uurtje tukkie doen rond een uur of acht. Gelukkig bezit ons lichaam zo’n biologisch wekkertje (… neeee geen klokje;)) en schrokken we om iets over vier wakker. Na het uploaden en organiseren van de foto’s en het bij elkaar zoeken van de zwemspullen, vertrokken we om 5.40 am richting ‘Birds Under Water’. Het is nog keidonker en een beetje spannend. We moeten er rond zes uur zijn en blijkt twee minuten rijden… Veel te vroeg natuurlijk weer!

Wetsuit aan. Ja in één keer goed, allebei rits op de rug. Flippers en duikbril passen en vervolgens de boot op. Er gaan maar zes mensen per bootje en wij hebben kapitein Rob, aardige gast. Het begint langzaam een beetje licht te worden. We moeten het water afspeuren naar snurkende neuzen, want de lamantijn moet ongeveer om de twintig minuten lucht happen. Het is super lekker op het bootje, heerlijk rustig en leuk om al die megahuizen te spotten, helaas geen spoor van de lamantijn…

Na een uurtje vindt kapitein Rob het een goed idee dat we ons pakkie maar eens nat gaan maken. Wij vinden dat wel een goed plan, want begonnen er steeds meer tegenop te zien. Eerst is het ff oeh oeh, maar daarna best wel lekker. Na een beetje oefenen, weer terug op de boot en varen we verder. Volgende stop is bij een bron van de rivier. Het water is superhelder en bron is zichtbaar als een grote put in de bodem. We poedelen daar een tijdje rond en missen een lamantijn en haar jong die de andere mensen van de groep wel zien.

Als we net weer terug op de boot zijn roept een kapitein van de andere boot dat er daar ook één is. Deze hebben we wel beiden gezien, maar was wel heel lastig. Het dier dreef in vrij ondiep water en het zand van de bodem maakte het water nogal troebel. Gelukkig heeft onze Stefke het een beetje gefilmd. Terug op de boot blijkt het al half negen te zijn en Rob geeft aan dat we nu naar de ‘Three Sisters’ gaan varen. Uhhh kapitein Rob: ‘hoelang duurt deze trip eigenlijk?’ Ja tot een uurtje of elf zegtie. Shit! Das ff een misrekening; we moeten om elf uur uitchecken en al onze troep is nog niet ingepakt. Nou ja niets aan te doen.

Onderweg naar de ‘Three Sisters’ spotten we nog een dolfijn en die hebben we dol fijn ook nog eens op foto. De drie gezusters is een doodlopende zijtak van de rivier waar drie bronnen zitten. In de winterperiode komen hier de lamantijnen uit andere gebieden overwinteren, omdat het water daar het warmst blijft. Het is nu de zomerperiode en dus geen lamantijn te bekennen; de dieren die je nu kan spotten zijn diegenen die hier ‘permanent wonen’. Het is er supermooi om de snorkelen. Helderblauw water, wortels van bomen en visjes. Ook boven water is het paradijselijk. Het is jammer dat we maar één manatee gezien hebben, maar all over is het een tof snorkeltripje geweest.

We scheuren (ons netjes aan de snelheidsrestricties houdend) naar huis. We zijn er om tien voor elf, ff bij de receptie gevraagd of we nog een half uurtje krijgen. No problemos. Ziede Stefke, ge hoeft nie te stressen jonguh, Jakkie regelt dat gewoon efkes.

Om half twaalf zijn we weer op weg. Jakkie zélfs met geföhnd haar… Ja met plat haar kan ik niet functioneren op mijn eerste chauffeurdag - dat is vrágen om ongelukken. We lunchen bij de Burger King met een Carolina BBQ burger voor Steve en een Carolina BBQ tendercrisp voor Jakkie. Colaatje Zero, keuze uit vanille, raspberrie, lemon en lime. Die lijpe Amerikanen met hun frisdrank…, maar Coca Cola Zero met vanille is lekaaahhh.

Nou en daarna verder rechtdoor rijden op highway 19, wel meer dan 100 mijl. En de weg is saai! De omgeving blijft totaal hetzelfde, groen gras en bomen aan de zijkant. Zelfs met hoge uitzondering een stoplichtje voor de afwisseling, bijna blij dat er af en toe een licht bochtje aankomt. Of een ‘narrow bridge’ die écht niet narrow is. Ondanks dat het langer is, kiezen we de weg langs de kust. De 98 via Carrabelle en Mexico Beach. Dit is wel weer leuker rijden, beetje bochtjes nemen houdt ons wakker. Jammer dat ze hier niet aan rest areas of pull-outs doen. Je kan gewoon nergens stoppen.

Het was echt een hele lange dag. Jakkie hebt tur knallende koppijn van en Stefke perst het laatste stukkie rijden er nog ff uit. Iets voor zessen zijn we bij de Hampton Inn, Panama City Beach. Goed hotel. Ruim, schoon, van alle gemakken voorzien. En als bonus blijken we nog een uurtje te winnen. Even gemist dat we tijdzone gepakt hebben, nu zeven uur verschil met Nederland.

Na een uurtje en een Panadolletje, toch een beetje geCampe(e)rd; zelf koffie gebrouwen dinner op bed (Dat brood en het beleg dat we eigenlijk hadden gekocht om een bodempje te leggen vóór het manatee-gebeuren. Gelukkig had kapitein Rob Dunkin Donuts voor ons).