Captain CAVEMANNN!!!

Half 8 eruit en na de koffie en het optutten weer rijden. Zonder echt op de klok te letten is het toch vaak tussen 9 en 10 dat we op weg zijn. Steve heeft gisteren een aantal campingrecensies bekeken en we gaan voor Beaver Lake RV Resort in Custer, dat ligt in de Black Hills en vrij centraal.

Eerst de 44 naar Rapid City, deze weg loopt nog een heel stuk langs de Badlands. Onderweg staan rijtjes brievenbussen op de pull outs, maar geen idee bij welke huizen die horen. Die huizen staan wellicht veel verder het land in, onzichtbaar vanaf de weg. Je zal hier maar bij de post werken, vast heeeel saai.

Daarna weer de 385, die is bekend. Bij Rapid City getankt en een donut gescoord. Toch niet zo’n lekkere, we zoeken nog steeds die hele luchtige fluffy-ones van de vorige reis. Daarna knakkeren we door Hill City en Custer. Dit ziet er allemaal veel vriendelijker uit, vooral doordat het er dichterbevolkt en erg toeristisch is. Dat gebied voor de Badlands, leuk om gezien te hebben, maar blij dat we terug in de bewoonde wereld zijn.

We reserveren de camping gelijk voor 2 nachten. Grappig we krijgen een veldje met een schutting eromheen en een afdakje boven de picknicktafel. Dametjes hebben ons goed ingeschat, we houden van rustige plaatsen, niet te veel op de kijk. Nee hoor, er is weinig inschattingswerk aan te pas gekomen. De Amerikanen hebben nu ook vakantie, dus het is gewoon druk en dit was de enige plek die over was. Maar wij zijn er blij mee.

Met behulp van meer dood dan levend knarretje op z’n golfkar, de camper ingebackt. Ja wat een hulp, nu zit de deur verkeerd. ’t Was geen back-inn, maar een pull-in… Het is nu rond een uur of 12 en onder ons schaduwrijke afdakje kort geluncht. Blij met afdak, want het is erg warm weer.

Daarna naar Wind Cave National Park gereden. Door de prairiehondjes waren we afgeleid en daardoor reden we heel stuk verkeerd, de tomtom wist het toevallag ook weer ff niet. Dus gelukkig was Steve een beetje helder. We reden richting Custer State Park, maar daardoor zagen we nog wel een pronghorn antilope.

Bij Wind Cave National Park was het erg druk. Lange rij voor de cave tours. Wij wilden de fairgrounds tour, een gezin van 4 personen voor ons, o jee geen 4 kaarten meer voor die tour en de volgende pas rond 4 uur. Jeah gelukkig nog wel 2 kaarten voor de 14:20 toer, hebben wij ff geluk vandaag. Er werd geadviseerd een dun jasje mee te nemen. Teruggelopen naar de camper, met deze hitte staat het een beetje tegen met een jas te gaan sjouwen, maar toen we met de lift naar 1200 meter afdaalden, was gelijk duidelijk waarom.

Heerlijk hier beneden, onze gids is wel zo’n gemaakte miss Piggy en we zijn met 37 Amerikanen en een Spaanse. Maar de grot is mega en erg mooi. Hier geen stalactieten en stalagmieten, maar ‘box work, popcorn en frosting’ dat schijnt verder ter wereld weinig gevonden te zijn. De tour is ook veel langer dan we verwacht hadden en datgene wat we nu gezien hebben is nog maar een klein gedeelte, dagelijks onderzoeken ze het gebied verder en men weet dat de grotten nog een veel groter gebied beslaan.

Kleine ventjes achter ons zijn het beu op de laatst, die beginnen te klieren en minuten achterelkaar te stampen. Blijkbaar hebben de ouders er geen last van, ook geen idee bij wie ze horen. Tot Steve het beu is en ‘vriendelijk’ vraagt of ze ff willen kappen! Wonderbaarlijk genoeg is het gelijk klaar:).

Daarna poehee de hitte weer in. Nog ff boodschapjes gedaan bij de Dakotamart hier in Custer. Daarna naar huis om bij te komen. Al wel een beetje honger, maar tot een uur of half acht is het echt te warm om de bbq aan te steken. Als de zon dan weg is, is het gelijk aangenaam. Chicken-pork sausages gebakken en heel droog stokbrood lekker gemaakt door het te grillen met kruidenboter uit eigen buitenkeuken.