We are all wounded at Wounded Knee.
Door:
Blijf op de hoogte en volg Steve & Jacky
28 Juni 2012 | Verenigde Staten, Interior
Vanochtend buiten genietend van onze tuin, koffie gedaan. Om 9 uur 20 reden we van het terrein af om boodschappen te doen bij de buurtsuper. Dat kost stiekem altijd meer tijd dan we denken. Te veel keuze, te veel schappen. Dan is er weer geen wijn te vinden, soms is de groente zoek. Deze keer was het brood kwijt.
Maar goed om 10 uur rijden we weer netjes. Het eerste doel van vandaag is Wounded Knee. We pakken eerst de 20 naar Rushville en daarna 87 richting Pine Ridge. Het is een vage wereld waar we doorheen rijden. We blijven ons verbazen over de gare hutjes, de rommelige erven en de spookgehuchten waar we langs hobbelen. Want dat doen we! De wegen zijn verre van smooth.
Dan rijden we door Whiteclay, net nog Nebraska. Whaah dat is een griezelig dorpje, allemaal vervallen huizen en op de veranda’s alcohol consumerende indianen. Echt luguber. Heel snel doorheen gereden en totaal niet de behoefte om te stoppen hier. Ook op de weg verder lopen allemaal mensen kilometers terug richting dat dorpje. Omdat Jakkie het zo brrr vond heeft ze het nog ff gegoogled, blijkt het enige dorp te zijn waar alcohol verkocht mag worden en in het hele Pine Ridge reservaat in South Dakota is dat verboden.
En achter de heuvel… Is weer een heuvel. Allemaal wel redelijk groen, niet Nederlands sappig groen, maar zeker geen hooi-achtig geel. Na een anderhalf uur bereiken we Wounded Knee. Is totaal niet wat we ervan verwachten. De enige professionele uitleg is het rode bord. Geen visitors center, geen bordjes, geen National monument.
We lopen een heuvel op naar wat we denken dat de begraafplaats is van de slachtoffers. Maar er liggen Vietnamveteranen, One-shot John’s, op een steen staat een Joodse kandelaar. Nepbloemen, rare lintjes. Geen idee wat dit dan is. Via de achteringang lopen we over een karrenspoor naar een vaag gebouwtje van de indianen. Het lijkt net of we koning en koningin zijn, want de vlinders en sprinkhanen klappen en juichen bij elke stap die we doen over dat karrenspoortje.
De indianen hebben hun eigen visitors center gebouwd, heel armoedig. Jammer. We kopen een veel te dure dromenvanger van Brianna, indiaanse single mom met goed verhaal en doneren nog wat aan het visitors center. Zij legt ook uit dat dat wel de begraafplaats is waar de indiaanse slachtoffers begraven zijn, maar doordat deze nog steeds in gebruik is, komt er uiteraard van allerlei volk bij.
Vervolgens weer zo’n anderhalf uur door verlaten gebied, de prairies. Dan komen we bij Badlands National Park aan. Eerst doen we het visitors center, veel te zien en te leren over prehistorische dieren en hoe het landschap ontstaan is. Badlands is ook het park waar de meeste fossielen gevonden zijn en dagelijks gevonden worden.
We besluiten de loop road te gaan rijden, doen een kort trailtje, maar het is zo warm dat de zonnebril van je neus smelt. Dan rijden we nog een keer het park uit, oeps verkeerde weg… We pakken nog een view point en besluiten dan dat dit zonde is. Eerst camping zoeken, ff zwemmen en dan vanavond terug.
We pakken een KOA, houden we eigenlijk helemaal niet van, de medewerkers daar hebben gele shirts, gele vlaggetjes en zelfs gele crocs… Dan vraagt langzame Kim: ‘just 2 adults?’ Jep! ‘Kids?’ Nope. ‘No kinds under 6 year?’Nee trut geen kinderen is geen kinderen toch!
Dan eerst de hut wat afkoelen, airco aan op max en ff krantje van de Badlands lezen. Daarna kort zwemmen, weer geen zin om naar toe te lopen, ook net iets te druk in het zwembad, maar je knapt er altijd erg van op.
Deze keer wat vroeger eten. Goeie rib eye steak op de bbq. Dan nog snel de afwas en eigenlijk kijken we iets te laat op de klok. Shit al 8 uur! We wilden met de zonsondergang in het park zijn, maar als we er net binnen rijden is die mooie knalroze zon helaas niet meer te vinden. You’ve just mist it:(. We hebben nog een paar redelijk foto’s kunnen maken met het statief. Nog een flink stuk van de route gereden, maar toen het echt donker begon te worden, kregen we een beetje het gevoel dat we daar niet mochten zijn…
Rond een uur of 10 kwamen we weer aan op de camping, weg terug in het donker was toch niet zo gemakkelijk. Hier doen ze niet aan lantarenpalen, reflectoren, mooie glimmende witte strepen etc.
Maar goed om 10 uur rijden we weer netjes. Het eerste doel van vandaag is Wounded Knee. We pakken eerst de 20 naar Rushville en daarna 87 richting Pine Ridge. Het is een vage wereld waar we doorheen rijden. We blijven ons verbazen over de gare hutjes, de rommelige erven en de spookgehuchten waar we langs hobbelen. Want dat doen we! De wegen zijn verre van smooth.
Dan rijden we door Whiteclay, net nog Nebraska. Whaah dat is een griezelig dorpje, allemaal vervallen huizen en op de veranda’s alcohol consumerende indianen. Echt luguber. Heel snel doorheen gereden en totaal niet de behoefte om te stoppen hier. Ook op de weg verder lopen allemaal mensen kilometers terug richting dat dorpje. Omdat Jakkie het zo brrr vond heeft ze het nog ff gegoogled, blijkt het enige dorp te zijn waar alcohol verkocht mag worden en in het hele Pine Ridge reservaat in South Dakota is dat verboden.
En achter de heuvel… Is weer een heuvel. Allemaal wel redelijk groen, niet Nederlands sappig groen, maar zeker geen hooi-achtig geel. Na een anderhalf uur bereiken we Wounded Knee. Is totaal niet wat we ervan verwachten. De enige professionele uitleg is het rode bord. Geen visitors center, geen bordjes, geen National monument.
We lopen een heuvel op naar wat we denken dat de begraafplaats is van de slachtoffers. Maar er liggen Vietnamveteranen, One-shot John’s, op een steen staat een Joodse kandelaar. Nepbloemen, rare lintjes. Geen idee wat dit dan is. Via de achteringang lopen we over een karrenspoor naar een vaag gebouwtje van de indianen. Het lijkt net of we koning en koningin zijn, want de vlinders en sprinkhanen klappen en juichen bij elke stap die we doen over dat karrenspoortje.
De indianen hebben hun eigen visitors center gebouwd, heel armoedig. Jammer. We kopen een veel te dure dromenvanger van Brianna, indiaanse single mom met goed verhaal en doneren nog wat aan het visitors center. Zij legt ook uit dat dat wel de begraafplaats is waar de indiaanse slachtoffers begraven zijn, maar doordat deze nog steeds in gebruik is, komt er uiteraard van allerlei volk bij.
Vervolgens weer zo’n anderhalf uur door verlaten gebied, de prairies. Dan komen we bij Badlands National Park aan. Eerst doen we het visitors center, veel te zien en te leren over prehistorische dieren en hoe het landschap ontstaan is. Badlands is ook het park waar de meeste fossielen gevonden zijn en dagelijks gevonden worden.
We besluiten de loop road te gaan rijden, doen een kort trailtje, maar het is zo warm dat de zonnebril van je neus smelt. Dan rijden we nog een keer het park uit, oeps verkeerde weg… We pakken nog een view point en besluiten dan dat dit zonde is. Eerst camping zoeken, ff zwemmen en dan vanavond terug.
We pakken een KOA, houden we eigenlijk helemaal niet van, de medewerkers daar hebben gele shirts, gele vlaggetjes en zelfs gele crocs… Dan vraagt langzame Kim: ‘just 2 adults?’ Jep! ‘Kids?’ Nope. ‘No kinds under 6 year?’Nee trut geen kinderen is geen kinderen toch!
Dan eerst de hut wat afkoelen, airco aan op max en ff krantje van de Badlands lezen. Daarna kort zwemmen, weer geen zin om naar toe te lopen, ook net iets te druk in het zwembad, maar je knapt er altijd erg van op.
Deze keer wat vroeger eten. Goeie rib eye steak op de bbq. Dan nog snel de afwas en eigenlijk kijken we iets te laat op de klok. Shit al 8 uur! We wilden met de zonsondergang in het park zijn, maar als we er net binnen rijden is die mooie knalroze zon helaas niet meer te vinden. You’ve just mist it:(. We hebben nog een paar redelijk foto’s kunnen maken met het statief. Nog een flink stuk van de route gereden, maar toen het echt donker begon te worden, kregen we een beetje het gevoel dat we daar niet mochten zijn…
Rond een uur of 10 kwamen we weer aan op de camping, weg terug in het donker was toch niet zo gemakkelijk. Hier doen ze niet aan lantarenpalen, reflectoren, mooie glimmende witte strepen etc.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
